امروزه مسائل زیست محیطی به عنوان یکی از چالش های اصلی کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه مطرح می باشد. آلودگی محیط زیست ازآنجا اهمیت پیدا کرد که با افزایش آن تخریب محیط زیست افزایش یافته است . در این زمینه دو رویکرد وجود دارد. رویکرد اول که به نظریه ضد رشد معروف است بیان می کند که رشد اقتصادی لزوما با خود تخریب محیط زیست را به همراه دارد در مقابل رویکرد دوم که به نظریه رشد اقتصادی معروف است و اعتقاد بر این دارد که رشد تنها راه ایجاد سرمایه ی لازم برای حفاظت از محیط زیست است. تعارض در میان این دو دیدگاه باعث شکل گیری منحنی کوزنتس گردید که بیان می کند ارتباط بین رشد اقتصادی و آلودگی مانندu معکوس است. از این رو برای کاهش این آلودگی ها و اثرات منفی آن دولت ها با وضع مالیات ، قوانین و مقررات و گواهی های انتشار آلودگی سعی در کاهش آلودگی دارند. بخش های مختلف اقتصادی می توانند اثرات متفاوتی برروی میزان انتشار آلودگی داشته باشند در نهایت اقتصاد هابه دوگونه از پایداری توسعه دست میابند ،یک گونه آن موجب کاهش آلودگی می شود و دیگری موجب تثبیت آلودگی میگردد که به نوعی موجب کاهش کیفیت محیط زیست میشود. البته نتیجه آن بستگی به سرمایه گذاری کشورها و تمایل آنها به نوآوری در جهت بهبود محیط زیست و فن آوری های پاک دارد در فصل 4 در بازه زمانی 15 ساله تاثیر پایداری توسعه بر گاز آلوده کننده به عنوان شاخص آلودگی محیط زیست در کشورهای عضو g8 مورد بررسی قرار گرفت و نتایج حاصله از محاسبات انجام شده نشان می دهد که تاثیر دو متغیر سهم سرمایه گذاری از gdp و رشد اقتصادی مثبت و معنادار و فقط متغیر توان دوم رشد اقتصادی است که در کشورهای عضو g8 در مدل، منفی (کاهنده) ولی معنادار است. در مجموع یعنی هرچه کشوری دارای توسعه پایدارتری باشد میزان تولید ناخالص داخلی بیشتر بوده و آن دسته از کشورها دارای آلودگی زیست محیطی بیشتری می باشند، لذا هرچه توسعه پایدارتر باشد آلودگی محیط زیست بیشتر خواهد بود .