از زمان آغاز آفرینش و ایجاد اجتماعات بشری تا به امروز، خطرات بسیاری زندگی افراد را در معرض تهدید قرار داده است. برخی از این خطرات، چنان تأثیر اقتصادی بر افراد می¬گذارد و سطح معاش را چنان به پایین¬ترین حد خود می¬کشاند که سبب می¬شود دولت¬ها در برابر قربانیان احساس مسئولیت کرده و با تکیه بر همبستگی¬های موجود در سطح اجتماع که از دل تقسیم کار اجتماعی برمی¬آیند، تلاش خود را در جهت مدیریت و کنترل این خطرات ساماندهی نمایند. بنابراین با اجتماعی شدن برخی خطرات و ایجاد بیمه¬های اجتماعی جهت مدیریت آن¬ها، به حق افراد بر اجتماع به این عنوان که عضوی از جامعه هستند و خدمات و محصولات خویش را در اختیار جامعه قرار داده اند، رسمیت بخشیده می¬شود. ساز و کار بیمه¬های اجتماعی جهت توزیع هرچه عادلانه¬تر خطرات اجتماعی که می¬توان آن¬ها را در سه دسته خطرات ناشی از زندگی حرفه¬ای، خطرات جسمانی و خطرات برآمده از تشکیل زندگی خانوادگی قرار داد، در نحوه تأمین حق بیمه¬ها و انتقال آن¬ها به افرادی که با خطرات دست و پنجه نرم می¬کنند، نهفته است؛ بدین معنا که بیمه¬شدگان در کنار سایر نهادهای تأمین کننده حق بیمه¬ها و با توجه به سطح درآمدهایشان، در فراهم آوردن منابع مالی صندوق¬های تأمین اجتماعی سهیم هستند. در نهایت نیز صندوق¬های تأمین اجتماعی بدون لحاظ کردن میزان حق بیمه¬های پرداختی و دفعات بهره¬مندی از حمایت¬ها، اقدامات لازم را در راستای جبران خسارات وارد شده به افراد گرفتار خطر به عمل خواهند آورد.