گرایش انسان به بازی از آغاز حیات اجتماعی خود، امری آشکار است. گرچه بازی در ظاهر یک سرگرمی به نظر می رسد، اما بعید نیست برای معمار نتایجی والاتر از جدیت به ارمغان آورد. نظریه بازی، مطالعه شکلی برخوردها و همکاری بین افراد است که در آن عمل و نقش چند عامل روی هم اثر می گذارند. در این پژوهش، ایجاد بازی در معماری و دستیابی به وضعیت تعاملی بین مردم، طراح، محیط و اشیا مورد توجه قرار می گیرد که با بازی گرفتن کاربران، بازی به نمایش در آمده و مخاطب را بخشی از ساختار اثر می نماییم. به همین منظور موضوع عملی پژوهش، طراحی نمایشگاه مبلمان با رویکرد مشارکتی کاربران در چیدمان اشیا بوده است. به چالش کشیدن نقش بازی در تغییر کیفیت فضای معماری و طراحی فضاهای تأثیرگذار بر کاربر، همچنین پرداختن به نقش کاربر در طراحی فضا از اهداف پژوهش بوده است. روش تحقیق از لحاظ فرآیند اجرا، پژوهش کیفی است. برای پاسخ به سوالات، تحلیل کیفی تفسیری صورت گرفته که با ارائه دیاگرام ها و جداولی به شناخت و برجسته ساختن داده های مهم پرداخته شده، در نهایت با تفسیرهای شخصی و تحلیل بستر طراحی به ارائه الگویی فضایی و شکل گیری طرح نهایی منجر شده است. در طراحی بر اساس بازی، توجه به جایگاه ویژه تماشاگر و بازیگر حائز اهمیت است. اگرچه هر دوی آنها در تعبیر معماری کاربر فضا هستند، اما ایجاد شرایطی که کاربر بتواند هر دو نقش را تجربه نماید، مهم می باشد. به همین منظور در طراحی فضای معماری می بایست ایجاد رابطه عمیق با مخاطب هدف قرار گیرد. کاربر معماری همانند بازیگر بازی، عنصری کلیدی است که بدون وجود آن، فضا معنا پیدا نمی کند. با توجه به ویژگی هایی که بازی برای بازیگر و تماشاگر قائل است، فضای معماری در آینده فضای دیگری خواهد شد. فضای پویایی که برای کاربران طراحی می شود و ارزش های تعامل در آن درک می گردد.