پژوهش حاضر با هدف بررسی وجوه تعامل فرم و محتوا در نگارگری دوره صفوی و با تکیه بر «هفت اورنگ» جامی انجام پذیرفت. لزوم مطالعه بیشتر بر روی شاهکار مربوط به نسخه (973-964ه.ق.) و تلاش در بکارگیری قواعد بصری آن در هنر معاصر، ضرورت انجام این پژوهش را توجیه می نمود. نتایج پایان نامه حاضر که به روش توصیفی- تحلیلی انجام پذیرفته نشان می دهد که ساختار فرم و محتوا در این اثر قابل تفکیک از یکدیگر نمی باشد. با وجود پیچیدگی روابط عناصر بصری نگاره ها، می توان ارتباط بین فرم موجود در تصاویر و آنچه که عنوان محتوا و داستان هر نگاره مطرح است را دریافت؛ در عین حال هر تصویر از لحاظ ساختار بصری، مستقل بوده و به عنوان یک اثر منحصر به فرد و جدا از سایر نگاره ها به خودی خود کامل است. در واقع هماهنگی موجود در فرم و محتوای مجموعه نگاره های هفت اورنگ باعث شده که اثر مذکور واجد زبانی جهانی و همه فهم در عالم هنر شود، به نحوی که شیوه خاص بکار رفته در تصویر گری این اثر گرانبها قابل درک در اجتماع امروز بوده و می توان از قواعد و سنت های هنری آن در تصویرگیری موضوعات و مفاهیم معاصر نیز بهره برد.