یکی از بزرگترین چالش های دستگاه های قابل حمل کنترل توان می باشد. در شبکه های بی سیم موردی، پروتکل های مسیریابی با مصرف انرژی و کنترل توان رابطه دارند. پروتکل های مسیریابی ابتدایی بدون در نظر گرفتن انرژی باقی مانده در هر گره، عمل مسیریابی را انجام می دادند و این باعث می شود تا باتری یا منبع انرژی بعضی از گره ها به سرعت خالی شود. در این پایان نامه یک پروتکل مسیریابی به نام emr-aodv برای شبکه های بی سیم موردی ارائه شده است. این پروتکل مبتنی بر الگوریتم شناخته شده ی aodv طراحی شده است. در emr-aodv هر گره از دو جدول مسیریابی روبه جلو و روبه عقب استفاده می کند. این الگوریتم با توجه به انرژی باقی مانده در هر گره و فواصل بین آن ها طول عمری برای هر گره و هر مسیر در نظر می گیرد. سپس بهترین مسیر از نظر طول عمر را بین مبداء و مقصد انتخاب می کند. در emr-aodv برخلاف aodv لزوماً مسیرهای رفت و برگشت بین یک جفت گره برروی همدیگر قرار ندارند. هر گره با توجه به فاصله تا همسایه ای که قصد دارد برای آن داده ارسال کند، توان ارسالی خود را تنظیم می کند. در این پایان نامه با استفاده از ns-2 نشان داده ایم که طول عمر گره ها در emr-aodv در حدود 73% نسبت به aodv بهبود داشته است. همچنین به دلیل طول عمر بیشتر مسیرها درemr-aodv نسبت به aodv، در حدود 40% کاهش در سربار بسته های مسیریابی داشته ایم. این درحالی است که میدان های جدیدی به بسته های rreq و rrep اضافه شده و طول بسته های مسیریابی افزایش پیدا کرده است. همچنین به دلیل استفاده از زمان سنج و فرآیند تغییر توان در هنگام ارسال، تاخیر انتها تا انتها 5% نسبت به aodv افزایش یافته است.