به منظور بررسی اثر ال-کارنیتین بر عملکرد رشد، درصد بازماندگی، ترکیب شیمیایی بدن و مقاومت نسبت به استرس های محیطی در ماهی صبیتی، آزمایشی با 240 قطعه بچه ماهی با میانگین وزنی 0/03 ± 3/01 گرم به مدت 10 هفته انجام شد. این پژوهش در یک طرح کاملاً تصادفی با 12 گروه آزمایشی، در 4 تیمار با سه تکرار صورت گرفت. تیمارهای آزمایشی شامل چهار سطح صفر، 500، 1000 و 1800 (به ترتیب شاهد، 500lc، 1000lc و 1800lc) میلی گرم ال-کارنیتین در هر کیلوگرم جیره بود. خوراک دهی در طول کل دوره به صورت دستی و بر اساس سیری انجام گرفت. در پایان دوره فاکتورهای رشد، بازماندگی، ترکیب شیمیایی بدن و همچنین مقاومت به استرس های محیطی به عنوان پاسخ بررسی شدند. نتایج نشان داد در استفاده از مقادیر مختلف ال-کارنیتین، بالاترین میزان رشد در بچه ماهیان تغذیه شده با جیره غذایی حاوی 1000 میلی گرم بر کیلوگرم جیره، بدست آمد و تمام تیمارهای آزمایشی، اختلاف معنی داری با گروه شاهد داشتند (0/05p<). کمترین ضریب تبدیل غذایی (fcr) در تیمار 1000lc مشاهده شد و دارای اختلاف معنی دار آماری با تیمار شاهد بود (0/05p<). بالاترین میانگین ضریب رشد ویژه (sgr)، درصد افزایش وزن بدن (wg)، سرعت رشد روزانه (gr) و نسبت کارایی پروتئین (per) در جیره حاوی میزان 1000 میلی گرم ال-کارنیتین بر کیلوگرم جیره غذایی بدست آمد (0/05p<) و بین همه تیمارها با تیمار شاهد اختلاف معنی دار وجود داشت (0/05p<). از لحاظ شاخص کیفیت (cf) و درصد بازماندگی بین ماهیان تغذیه شده با تیمارهای مختلف آزمایشی، اختلاف معنی دار مشاهده نشد (0/05p>). نتایج آنالیز ترکیب شیمیایی بدن نشان داد، سطح پروتئین خام، در تیمار آزمایشی 1000lc، در مقایسه با گروه شاهد افزایش یافت و دارای اختلاف معنی دار آماری بود (0/05p<)، درصد چربی خام لاشه، در تیمارهای آزمایشی 500lc و 1000lc در مقایسه با گروه شاهد کاهش یافت و کمترین مقدار آن در تیمار 1000lc مشاهده شد و دارای اختلاف معنی دار آماری بود (0/05p<). درصد رطوبت بدن، در تیمار آزمایشی 1000lc و همچنین درصد خاکستر لاشه، در تمام تیمارهای آزمایشی در مقایسه با گروه شاهد افزایش یافته و دارای اختلاف معنی دار آماری بود (0/05p<). با بررسی پارامترهای بقاء و مقاومت در برابر استرسهای محیطی در پایان دوره آزمایشی در تیمارهای 1000lc و 1800lc، مقاومت در برابر دمای بالا، دمای پایین و شوری بالا در مقایسه با گروه شاهد افزایش یافته، و دارای اختلاف معنی دار آماری بود (0/05>p). علاوه بر این در مقاومت به شوری پایین بین تیمارهای مختلف، اختلاف معنی دار آماری مشاهده نشد (0/05p>). نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که افزودن ال-کارنیتین در جیره غذایی توانایی تأثیر گذاری مطلوبی بر عملکرد رشد، ترکیب شیمیایی بدن و مقاومت به استرس های محیطی در ماهی صبیتی داشته و در بین سطوح مختلف به کار برده شده، بهترین دوز موثر بر این شاخص ها سطح 1000 میلی گرم ال-کارنیتین بر کیلوگرم جیره غذایی می باشد.