پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین خودپنداره¬تحصیلی بررفتار کمک¬طلبی با میانجی¬گری خودکارآمدی و اهداف پیشرفت انجام شد. روش تحقیق پژوهش حاضر از نوع همبستگی وروابط علی بود و برای انجام این تحقیق 475 نفر از دانش آموزان مقطع متوسطه دوره دوم شهر تهران در سال تحصیلی 92- 1393با روش نمونه گیری خوشه¬ای سه مرحله¬ای انتخاب شدند. در این پژوهش برای جمع آوری داده ها از 4 ابزار سنجش ،شامل مقیاس خودپنداره¬تحصیلی دلاور(1373)، خودکارآمدی شرر(1972)، اهداف¬پیشرفت میدگلی (1998)و مقیاس رفتار کمک¬طلبی ریان و پینتریچ (1997) استفاده شد. براساس پیشینه تحقیقات انجام شده ،مدل اولیه برای بررسی روابط بین متغیرهای موثر بر پذیرش کمک¬طلبی و اجتناب از کمک¬طلبی در نظر گرفته شد. نتایج تحلیل داده¬ها نشان داد که مدل با داده¬های این پژوهش برازش مناسبی دارد. مدل نشان داد که خودپنداره تحصیلی بااجتناب از کمک-طلبی اثر مستقیم،منفی و بر پذیرش کمک¬طلبی اثر غیر¬مستقیم دارد و نشان دهنده این مطلب است که خودپنداره¬تحصیلی با میانجی¬گری خودکارامدی و با تسهیل¬¬کنندگی اهداف¬پیشرفت پیش¬بینی¬کننده پذیرش کمک¬طلبی می باشد. ولی خودپنداره تحصیلی با میانجی¬گری خودکارامدی بر اجتناب از کمک-طلبی اثر معناداری ندارد و همچنین خودپنداره تحصیلی با میانجی¬گری اهداف¬پیشرفت بر پذیرش کمک و اجتناب از کمک¬طلبی اثر معناداری ندارد. علاوه براین پذیرش کمک¬طلبی با اهداف عملکردی-گرایشی اثر مستقیم دارد و اجتناب از کمک¬طلبی اثر غیر¬مستقیم بر اهداف¬عملکردی - اجتنابی دارد. همچنین نشان می دهد که خودکارامدی براهداف پیشرفت اثر مستقیم دارد. وبه طور غیرمستقیم بر پذیرش کمک¬طلبی اثرغیرمستقیم دارد.