ارتباط دانشگاه و صنعت در همه ی کشورهای جهان یک مسئله ی پیچیده و مهم است و ارتباط و همسویی میان این دو بخش، می تواند یک مسیر هموار برای تحقق توسعه ی ملی و دستیابی به فناوری پیشرفته که امروزه برای هر کشوری یک ضرورت ملی است، ایجاد کند. هدف این تحقیق، مطالعه ی اثر اشتراک منابع بر اثربخشی انتقال دانش با در نظر گرفتن نقش واسط ویژگی های دانشگاه و صنعت و عوامل ارتباطی، از نگاه دانشگاهیان است. جامعه ی آماری این پژوهش را 185 نفر از اعضای هیئت علمی دانشگاه فردوسی مشهد که حداقل در یک قرارداد برون دانشگاهی با صنعت مشارکت داشته اند، تشکیل می دهند که از این تعداد، با استفاده از جدول جرسی و مورگان، 125 نفر به عنوان نمونه انتخاب شده اند. روش تحقیق، توصیفی- پیمایشی و از نوع کاربردی است. طرح نمونه گیری، احتمالی بوده و از روش نمونه گیری تصادفی ساده استفاده شده است. همچنین برای سنجش متغیرهای تحقیق، از پرسشنامه ای با طیف 5 گزینه ای لیکرت با محتوای 40 سوال استفاده شده که روایی و پایایی آن با استفاده از روایی صوری و سازه و نیز آلفای کرانباخ مورد تأیید قرار گرفته است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزارsmart pls استفاده گردیده و نتایج به دست آمده حاکی ازآن است که به اشتراک گذاری منابع بین دانشگاه و صنعت نمی تواند بر اثربخش نمودن انتقال دانش بین این دو نهاد مستقیماً تأثیر معنی داری داشته باشد. در مقابل، اثر مثبت و معنی دار اشتراک منابع دانشگاه و صنعت بر ویژگی های این دو نهاد و نیز بر عوامل ارتباطی مورد تأیید قرار گرفت. نتایج همچنین نشان داد که ویژگی های دانشگاه و صنعت و عوامل ارتباطی هردو به صورت مثبت و معنی دار بر اثربخش کردن ارتباط بین این دو نهاد اثرگذاری دارند. نکته ی قابل تأمل این که نقش دو متغیر ویژگی های طرفین و عوامل ارتباطی به عنوان دو متغیر میانجی، بر اثربخشی انتقال دانش مورد تأیید بوده و از طریق این دو متغیر، به اشتراک گذاری منابع بین دانشگاه و صنعت به طور غیر مستقیم می تواند عاملی موثر بر اثربخشی انتقال دانش بین دانشگاه و صنعت تلقی گردد.