این پژوهش به بررسی توسعه پایدار در ناحیه شمال خوزستان با محوریت کشاورزی پرداخته است و بدین منظور ابتدا جایگاه اقتصادی کشاورزی در ناحیه مذکور را در خلال زمان، از سال 1335 تا 1390 ، مورد بررسی قرار داده، سپس به بررسی وضعیت توسعه پایدار در ناحیه پرداخته و توان ها و محدودیت های طبیعی ناحیه برای توسعه پایدار را به صورت مکانمند مورد بررسی قرار گرفته، و در انتها با شاخصه های برآمده از مطالعات نظری به بررسی کشاورزی پایدار در ناحیه پرداخته است. در بخش بررسی جایگاه اقتصادی کشاورزی در ناحیه از روش اقتصاد پایه استفاده شده ودر بخش بررسی وضعیت توسعه پایدار ناحیه از نظر کارشناسان برای وزن دهی معیارها و زیر معیارها استفاده شده است، ضمن اینکه پژوهشگر در این بخش از تحلیل های gis استفاده کرده است. نتایج حاصل از این پژوهش بیان می دارد که کشاورزی ناحیه شمال خوزستان هم نسبت به استان خوزستان و هم نسبت به کشور دارای جایگاه پایه اقتصادی است، این بدین معنا است که نه تنها نیازهای درون ناحیه ای را تامین می کند که به صادرات به خارج از ناحیه، چه در سطح استان، چه در سطح کشور، می پردازد. در بخش دوم نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد که زمین های کشاورزی به شدت در معرض خطر ناشی از گسترش شهری هستند و روند توسعه فعلی در ناحیه نشانی از توسعه پایدار ندارد و بدین منظور الگویی مکانی برای توسعه پایدار ارائه می گردد. و در بخش انتهایی آمارهایی که برای کشاورزی پایدار ارائه می گردد بیان می دارد که ناحیه از نظر مکانیزاسیون، کشاورزی ارگانیک و حضور سازمان های مردم نهاد در پایش کشاورزی پایدار، سطح پایین تری نسبت به متوسط کشور قرار دارد و این بدین معناست که الگویی که کشاورزی ناحیه دنبال می کند شیوه ای نیست که بتواند به کشاورزی پایدار منجر گردد. نتیجه نهایی که از این پژوهش حاصل می شود بیان می دارد که هرچند کشاورزی به عنوان پایه اقتصادی ناحیه می تواند منجر به توسعه آن گردد اما خطرات بیرونی ناشی از توسعه شهری و خطرات درونی ناشی از شیوه کشاورزی، آن را تهدید می کند و می تواند به قیمت نابودی کشاورزی برای نسل های آینده تمام شود، بدین معنا این توسعه از جنس توسعه پایدار نیست.