در این تحقیق، نانوکامپوزیت های آلومینا/ اپوکسی بر پایه رزین تتراگلیسیدیل دی آمینودی فنیل متیل و به روش پلیمریزاسیون درجا تهیه گردید. در مرحله اول، نانوذرات آلومینا با استفاده از دو نوع عامل جفت کننده سیلانی یعنی آمینوپروپیل تری متوکسی سیلان (aps) و نیز گلیسیدیل اپوکسی تری متوکسی سیلان (gps) به طور مجزا اصلاح سطحی شدند. در مرحله دوم، سنتز رزین اپوکسی تتراگلیسیدیل دی آمینودی فنیل متیل و نیز نانو کامپوزیت های آن انجام شد. در سنتز رزین اپوکسی، شرایط بهینه تولید، توسط عدد هم ارز اپوکسی (eew) و نیز تعیین میزان هدر رفت نانو ذرات تعیین شد. تأثیر نامطلوب حضور نانو ذرات آلومینای اصلاح شده نسبت به نوع اصلاح نشده آن، کمتر بود. بررسی تصاویر میکروسکوپی سطح شکست نانوکامپوزیت های آلومینا/اپوکسی، بیانگر طولانی تر شدن مسیر رشد ترک و نیز توزیع مناسب تر نانوذرات اصلاح شده نسبت به نوع اصلاح نشده است. در واقع حضور نانوذرات آلومینا، جریان حرارتی در حین پخت را به داخل ماتریس تسهیل می نمایند. باید توجه داشت که افزایش در دمای انتقال شیشه ای و نیز مدول ذخیره برای نانوکامپوزیت¬های حاصل نیز می تواند ناشی از افزایش درجه پخت رزین باشد. در اندازه گیری استحکام چسبندگی از نوع برشی و پوستگی ملاحظه شد که میزان استحکام برشی برای نمونه های حاوی نانوآلومینا اصلاح شده و به خصوص نمونه حاوی نانوآلومینای اصلاح شده با aps نسبت به نمونه حاوی نانوآلومینای اصلاح نشده بالاتر بود. افزایش در استحکام برشی را می توان به افزایش درجه شبکه ای شدن رزین ربط داد. البته روند تغییرات استحکام پوستگی نیز مشابه با استحکام برشی دیده شد که بهبود نسبی در استحکام پوستگی را می توان به افزایش مقاومت در برابر رشد ترک درحین شکست ربط داد