قرآن کریم به مثابه ی متن ادبی در عالی ترین و کامل ترین شکل بیان هنری بر سینه ی پیامبر (ص) فرود آمد. ساختار زبانی این منشور آسمانی، یک ساختار ریتمیک و موسیقایی است که با کاربست بهترین و جذاب ترین شیوه-ها به انتقال پیام و محتوای دینی خود دست یازیده است. قرآن کریم با قلم اعجازگر خود به معانی و مفاهیم روح می بخشد و بر اندام معانی کِسوت حیات می بخشد. این موسیقی اعجاب آمیز قرآن، هم از درون و هم از بیرون آن به گوش می رسد و از روزنه های متعدد وارد جان می شود، به گونه ای که این کتاب آسمانی با کاررفت ساختار موسیقایی جنبه ای از اعجاز خود را به تصویر کشیده است. جستار حاضر درصدد است تا با رویکرد توصیفی – تحلیلی، ساختارهای زبانی و موسیقائی و ارتباط آن ها با معانی و محتوای دینی را در جزء 29 قرآن کریم بررسی کند، هرچند کاملاً از عهده ی این کار به علّت اهمیت موضوع بر نیامده و آن چنان که شایسته و بایسته ی قرآن است، انجام نیافته است. نتایج این پژوهش نشان می دهد، قرآن کریم که تجلیگاه کلام الهی است افزون بر معانی و محتوای ژرف سرشار از زیبایی های دلربای موسیقایی است. ساختار تمام اجزاء و عناصر موسیقایی آن متناسب با یکدیگر و هماهنگ با محتوا و اغراض دینی به کار گرفته شده و در القای هر چه بیشتر معانی و مفاهیم آیات قرآنی سهیم است.