سیستمهای چند ورودی-چند خروجی با به کارگیری چند آنتن در فرستنده و چند آنتن در گیرنده می توانند ظرفیت سیستم مخابراتی بی سیم را به میزان قابل توجهی افزایش دهند. ظرفیت کانالهای چند ورودی-چند خروجی تقریبا به طور خطی با حداقل تعداد آنتهای فرستنده و گیرنده افزایش می یابد روش کدگذاری مورد استفاده در این کانالها کدگذاری فضا-زمان می باشد که بین سیگنالهای ارسالی از آنتنها در دوره های زمانی مختلف همبستگی ایجاد می کند. روشهای گوناگونی برای کدگذاری فضا- زمان وجود دارد از دیدگاه آشکارسازی می توان آنها را به دو دسته کلی همدوس و غیرهمدوس تقسیم بندی نمود در کدهای همدوس فرض می شود که گیرنده می تواند کانال را به طور دقیق تخمین بزند. در این پایان نامه روشهای مختلف کدگذاری فضا-زمان همدوس با فرض اینکه کانالهای بین آنتنهای فرستنده و گیرنده با فرآیندهای محوشدگی مستقل، رایلی، تخت و آرام مدل شده باشند، معرفی می شود. همچنین با در نظر گرفتن گیرنده ای که مصالحه کارایی/پیچیدگی را فراهم می کند، به کمک شبیه سازی کارایی این کدها برحسب احتمال خطای قالب مورد ارزیابی قرار می گیرد و اثر افزایش تعداد آنتنهای فرستنده بر کارایی بررسی می شود. یک کد تکرار فضایی برای دو آنتن فرستنده و یک آنتن گیرنده مبتنی بر فیدبک یک بیت از گیرنده به فرستنده پیشنهاد می شود که ضامن حفظ کارایی پهنای باند نسبت به کد الموتی، همواره کارایی آن از کد الموتی بالاتر است. به علاوه، پیچیدگی کدگذاری و کدبرداری آن از کد الموتی پایین تر می باشد. در انتها روشهای مختلف کدگذاری فضا-زمان از لحاظ مصالحه بین کارایی، پیچیدگی و کارایی باند با یکدیگر مقایسه می شوند.