هدف این پژوهش بررسی کیفیت زندگی و زیست پذیری در روستاهای بخش مرکزی شهرستان شهریار در پیرامون شهر تهران می باشد،کیفیت زندگی با زیست پذیری دارای ابعاد و شاخص های مشترکی می باشد بگونه ای که ما برای سنجش زیست پذیری از کیفیت زندگی به عنوان یک رویکرد رایج در مبحث سنجش زیست پذیری استفاده کردیم و به منظور سنجش کیفیت زندگی نیز از تلفیقی از رویکردهای عاملیت گرا وساختار گرا مخصوصا رویکرد قابلیتی استفاده کردیم، مسیر تحقیق مبتنی بر کیفیت زندگی مکان محور می باشد. روش گردآوری اطلاعات علاوه بر مطالعات کتابخانه ای، روش پیمایشی می باشد، و با استفاده از فرمول کوکران حجم نمونه 362 نفر تعیین و واحد تحلیل خانواده و از آن میان سرپرستان خانوار تعیین گردید.به منظور انتخاب روستاها با استفاده از روش طبقه بندی به گروه بندی روستاها مبادرت و سپس با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی 7روستا انتخاب گردید، درنهایت نیز با استفاده از روش تخصیص متناسب سهم هر روستا از پرسشنامه ها معلوم شد. سپس به بررسی ابعاد سه گانه اقتصادی(اشتغال و درآمد، مسکن، حمل و نقل،و امکانات زیرساختی و آموزشی)، اجتماعی(بهداشت و سلامت، همبستگی و مشارکت اجتماعی، پیوستگی و تعلق مکانی، امنیت فردی و اجتماعی) و زیست محیطی(کیفیت محل از لحاظ عدم وجود آلودگی) در روستاهای مورد مطالعه پرداختیم. برای دستیابی به نتایج فرضیه ها از آزمون t تک نمونه ای و خی دو استفاده شده است. نتایج حاکی از آن است که سطح کیفیت زندگی و زیست پذیری در روستاهای مورد مطالعه در سطح نازلی قرار دارند و افراد میزان کیفیت زندگی و زیست پذیری را در تمامی ابعاد اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی به صورت معناداری پایین ارزیابی می کنند؛ و تفاوتمعناداری نیزازنظرمیزانزیستپذیری و کیفیت زندگیدرروستاهایواقعدرمنطقهموردمطالعهوجوددارد.