وقوع انقلاب اسلامی ایران در بهمن 1357 تحولی اساسی و مهم در ترتیبات سیاسی - اجتماعی ایران و نقطه عطفی در تاریخ تفکر و کنش انسانی محسوب می گردد. اوج گرفتن اعتراضات مردمی و پیروزی انقلاب در دهه 50 خورشیدی توجه بسیاری از تحلیل گران و بازیگران بین المللی را به این نقطه از جهان جلب نمود، در این رهگذر متفکرین بسیاری براساس الگوی نظری و سطح شناخت خویش به تحلیل چیستی، چرایی و چگونگی انقلاب ایران پرداختند، اما واقعیت چیست؟! انقلاب اسلامی چیست؟ ملت ایران از چه می گریخت و به کجا می نگریست ؟! علی رغم مطالعات وسیع صورت گرفته در موضوع انقلاب اسلامی پژوهی کمتر به بررسی و ارائه مبانی و علل وقوع این پدیده بالاخص با تکیه بر ماهیت خود آن پرداخته شده است. مطالعات فردی- دانشگاهی دانشجو و نظر مساعد اساتید راهنما و مشاور، هدایت گر تحقق به صورت گزینش جامعه شناسی معرفت به عنوان چارچوب نظری مطلوب برای تبیین و تحلیل چیستی و چرایی وقوع انقلاب اسلامی ایران گردید اما با توجه به مبانی فرانظری و نظری جامعه شناسی معرفت مرسوم، تلاش نمودیم با تبیین ساحت و نسبت جامعه و معرفت در منظومه فکری استاد مطهری به عنوان اندیشمند اسلامی و نظریه پرداز انقلاب اسلامی، تطابق الگوی جامعه شناسی معرفت استاد مطهری با انقلاب اسلامی ایران را بررسی نماییم. مطابق این مدل تحلیلی، در برهه ای از تاریخ ایران معاصر مساعی انسان ایرانی برای خروج از واقعیت اجتماعی عصر پهلوی در معرفت تولیدی نخبگان انقلاب شناسایی گردید و در میان کثیری از ایده ها و الگوهای انقلابی و اصلاحی، معرفت ناب اسلامی باز تولید شده توسط امام خمینی(ره) مورد پذیرش جامعه ایران قرار گرفت.