هدف: بررسی تاثیر تمرینات پلایومتریک و تناوبی سرعتی بر برخی عوامل آمادگی جسمانی و عملکرد فوتبالیست های نوجوان بود. مواد و روش ها:روش تحقیق به صورت نیمه تجربی بود.31 بازیکن (میانگین سن 0/6±13/35سال، وزن 5/55±34/87کیلوگرم، قد، 6/06±148/54 سانتی متر) از فوتبالیست های نوجوان شهرستان سبزوار انتخاب و به صورت تصادفی به سه گروه تمرینات پلایومتریک، تناوبی سرعتی و کنترل تقسیم شدند تا یک دوره 6 هفته ای ازتمرینات ویژه ی پلایومتریک و تناوبی سرعتی را طبق برنامه انجام دهند. برنامه تمرینی گروه تناوبی سرعتی شامل یک مسافت 36 متربود به این صورت که 5 مخروط به فاصله 9 متری از یکدیگر چیده شدند، آزمودنی باید از نقطه شروع فاصله بین مخروط ها را به صورت رفت و برگشت با حداکثر سرعت طی کرده سپس 30 ثانیه استراحت کند، بعد چرخه دوم را به ترتیبی که گفته شد اجرا نماید، سپس چرخه سوم را اجرا کرده در پایان 2 دقیقه استراحت نموده و دوباره یک ست سه چرخه ای مانند آنچه بدان اشاره شد را اجرا نماید (مسافت طی شده در هر چرخه 180 متر است). برنامه گروه پلایومتریک هم شامل 100-65 پرش بود که هر جلسه با یک پا و جفت پا از روی موانع 35، 55 و 90 سانتی متری انجام می شد. گروه کنترل هم برنامه عادی تمرینات خود را دنبال می کردند. یافته ها: نتایج نشان داد تمرینات پلایومتریک و تناوبی سرعتی باعث بهبود معنی دار سرعت عمومی (30، 40 متر)، توان بی هوازی (بی اسید لاکتیک، با اسید لاکتیک)، قدرت پا، توان پا و عملکرد سرعتی فوتبالیست های نوجوان می شوند. همچنین تمرینات پلایومتریک باعث بهبود معنی دار سرعت عمومی 15 متر و تمرینات تناوبی سرعتی باعث افزایش معنی دار vo2max شد. ضمنا بررسی ها نشان داد عملکرد هوازی با این که بین سه گروه تفاوت معنی داری ندارد، با هر سه نوع تمرینات پلایومتریک، تناوبی سرعتی و معمول فوتبال افزایش معنی داری یافت. بحث و نتیجه گیری: در این تحقیق مشخص شد بین تمرینات پلایومتریک و تناوبی سرعتی از لحاظ اثر گذاری بر برخی از عوامل آمادگی جسمانی و عملکرد فوتبالیست های نوجوان تفاوت معنی داری وجود ندارد، لذا به مربیان توصیه می شود با مد نظر قرار دادن علاقه و شرایط تمرین یا مسابقه و نیز برای آمادگی بیشتر از هر دوی این تمرینات برای بهبود این شاخص ها در فوتبالیست های نوجوان استفاده کنند.البته با توجه به درصد تغییرات ایجاد شده، بهتر است از تمرینات تناوبی سرعتی استفاده شود.