پژوهش حاضر به دنبال بررسی رابطه ی بین آموزش مهارت های ارتباطی و سازگاری زناشویی فرزندان متأهل شاهد، جانباز و آزاده می باشد؛ به همین منظور بین متغیرهای پژوهش ارتباط نظری برقرار شد و فرضیه های پژوهش مطرح گردید. جامعه ی آماری پژوهش حاضر، فرزندان شاهد، جانباز و آزاده ی استان قم می باشند که بین سال های 1386 تا 1390 ازدواج نموده اند، که تعداد آنها 100 نفر برآورد شد؛ و همه ی این تعداد برای مطالعه و رسیدن به اهداف پژوهش انتخاب شدند. همچنین گروهی نیز به عنوان گروه مقایسه به تعداد جامعه ی مورد بررسی(100 نفر)، با روش احتمالی تصادفی ساده، همسان سازی و انتخاب شدند. روش پژوهش پیمایشی بوده و ابزار پژوهش، جهت سنجش میزان سازگاری زناشویی پرسشنامه استاندارد اسپانیر بوده؛ همچنین از پرسشنامه محقق ساخته جهت دستیابی به اطلاعات توصیفی استفاده شده است. فرضیه اصلی پژوهش این است که بین فرزندان متأهل خانواده های شاهد، جانباز و آزاده ای که، از دوره های آموزشی مهارت های ارتباطی استفاده کرده اند و فرزندان متأهلی که از این دوره ها استفاده نکرده اند از لحاظ میزان سازگاری زناشویی، تفاوت معناداری وجود دارد؛ که با توجه به نتایج پژوهش این فرضیه تأیید نشده است. دیگر فرضیه های پژوهش، با توجه به ابعاد سازگاری زناشویی مطرح شدند، و مورد آزمون قرار گرفتند؛ که به جز یکی از آنها ( تفاوت در میزان همبستگی زوجین آموزش دیده و آموزش ندیده ) مابقی مورد تأیید قرار نگرفتند.