امروزه سازمان ها به خوبی دریافته اند که به منظور موفقیت در اقتصاد پیچیده جهانی و نیز ماندگاری در محیط کسب وکار به داشتن بهترین استعدادها نیاز دارند. مدیریت استعداد به عنوان یک فرآیند سیستماتیک و پویا از کشف، توسعه و حفظ افراد مستعد تعریف شده است. مدیریت استعداد جذب نظام مند، شناسایی، توسعه، تعامل، حفظ و به کارگیری افراد با پتانسیل بالا است که به سازمان ارزش خاص می بخشند. مدیریت استعداد در بخش آموزش وپرورش و مدارس از اهمیت ویژه تری برخوردار است چراکه مدارس به مثابه سازمان های سرمایه انسان محور، علاوه بر مدیریت استعداد معلمان و مربیان می بایست به شناسایی، رشد و توسعه استعدادهای دانش آموزان نیز مبادرت می ورزند. بر این اساس پژوهش حاضر به منظور ساخت و اعتبار یابی آزمون مدیریت استعداد در آموزش وپرورش بر اساس مدل دیویس می باشد. دیویس در کتاب خود مدلی را تحت عنوان ابعاد کلیدی مدیریت استعداد با چهار مولفه ارزش، ویژگی های شخصی، کار کردن با دیگران و تیزهوشی استراتژیک عنوان کرده است. پژوهش حاضر ازنظر گردآوری داده ها از نوع توصیفی – همبستگی و بر اساس هدف کاربردی است. جامعه آماری شامل 311 نفر از معلمان مقطع ابتدایی شهر مشهد می باشد. داده های پژوهش بر اساس پرسشنامه ای که توسط محقق ساخته شد جمع آوری گردید و پس از اجرای اولیه بر روی یک نمونه 50 نفر پایایی آن 0/98 به دست آمد. روایی پرسشنامه نیز بر اساس روایی محتوا و سازه انجام شد که در قسمت روایی محتوا نظر شش نفر از کارشناسان علوم تربیتی در خصوص پرسشنامه مدنظر قرار گرفت و در قسمت روایی سازه با استفاده از تحلیل عامل اکتشافی و تأییدی درنهایت پنج مولفه ارزش، ویژگی های شخصی، ارتباط حرفه ای، تیزهوشی استراتژیک و رهبری استراتژیک به عنوان عوامل تأثیرگذار بر مدیریت استعداد شناسایی شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آمار توصیفی مانند میانگین، انحراف معیار، فراوانی و از آمار استنباطی مانند آزمون t تک گروهی و تحلیل عامی اکتشافی و تأییدی استفاده شد.