حوزه کشورهای خاورمیانه از اواخر سال 2010 شاهد تحولات بی سابقه ای بود. این تحولات به بهار عربی شهرت دارد و خیلی سریع دامن کشورهای اقتدار طلب جهان عرب را در برگرفت و باعث تغییر نظام سیاسی در چهار کشور عربی گردید و متعاقب آن سازمان اتحادیه عرب را نیز درگیر معادلات خود نمود. اما این سازمان به دلایل متعدد نتوانست نقش موثری در قبال این تحولات ایفاء کند. این سازمان به رغم اینکه هفت دهه از تأسیسش می گذرد، هنوز نتوانسته به آرمان های خود جامه عمل بپوشاند. زیرا که اعضای آن منافع ملی خود را بر منافع سازمان ترجیح می دهند. جبهه بندی هایی که هنگام تصمیم گیری در درون اتحادیه، بروز می کند نشانگر تصمیم گیری بدون پشتوانه قوی است. این تحولات دربرگیرنده منافع متناقض هریک از اعضای این سازمان در قبال تحولات بهار عربی می باشد. پیچیدگی این تحولات و عدم تحقق اهداف انقلاب ها، سازمان اتحادیه عرب را بیش از پیش ناکارآمد جلوه داد. سوال اصلی پژوهش حاضر این است که چرا اتحادیه عرب در قبال بهار عربی نتوانست موضع مشخص و واحدی اتخاذ کند؟ بنابراین، فرضیه اصلی پژوهش نیز طبق مطالعات صورت گرفته این خواهد بود که به نظر می رسد ضعف سازوکارهای اجرایی در سازمان اتحادیه عرب از قبیل نقص منشور، ناهماهنگی های سازمانی و جناح بندی های منطقه ای در درون آن، همراه با چالش های ناشی از انقلاب های بهار عربی باعث شده که این اتحادیه در قبال تحولات بهار عربی نتواند به یک موضع مشخص و واحدی برسد. پژوهش حاضر به روش توصیفی- تحلیلی انجام شده است. پایه های نظری این پژوهش با استفاده از نو واقع گرایی ، جامعه شناسی سیاسی و نهادگرایی نئولیبرالیسم می باشد. بنابراین در پژوهش حاضر تلاش می شود، چالش های اتحادیه عرب در قبال بهار عربی به لحاظ داخلی و خارجی مورد بررسی قرار گرفته و ریشه های اصلی این چالش ها با استفاده از این نظریه ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد.