غربت پدیده ای است که با تحولات سیاسی، اجتماعی و اقتصادی جامعه به عنوان یک دغدغه ی ذهنی گریبان گیر انسان می شود. این تحولات عرصه های گوناگون اجتماع از جمله شعر و ادبیات را در برمی گیرد. محمد ماغوط، شاعر و ادیب سوری، پایه گذار شعر سپید عربی به شمار می رود؛ او همواره سعی در رهایی از قالب ها و فرم ها داشته و نیز از توجه به بحران های سیاسی- اجتماعی جامعه غافل نمانده است. سبک ماغوط سهل ممتنع است، او با هنرمندی تمام توانسته زبانی انتخاب کند که بین زیبایی بیان و سادگی آن همراه با محتوایی غنی پیوند ایجاد کند. اشعار وی بیشتر متکی بر سه موضوع: رنج و حرمان، بدبینی و وطن پرستی است. ماغوط با بکارگیری تصاویر شعری سعی در برجسته نمودن غربت خود داشته است. پژوهش حاضر می کوشد با نگاه به زندگی و آثار این شاعر معاصر و تبیین انواع غربت در اشعار ماغوط، تصاویر شعری موجود در اشعار وی را نیز بررسی نماید. لازم به ذکر است روش انجام تحقیق توصیفی- تحلیلی است و مبنی بر مشاهده و بررسی دیوان های محمد ماغوط و تحلیل محتوایی اشعار وی می باشد. گفتنی است هدف از انجام آن، شناساندن محمد ماغوط به عنوان یک شاعر غربت زده در دوره ی معاصر می باشد. نگارنده در نهایت به این نتیجه رسیده است که انواع غربت مکانی، روحی، اجتماعی، زمانی، عاطفی و سیاسی در اشعار ماغوط یافت می شود و غربت سیاسی، غربت غالب در اشعار وی است، ماغوط در زمینه غربت سیاسی به مفاهیمی مانند وطن، آزادی و استبداد ستیزی اشاره دارد که تحت تأثیر جو سیاسی حاکم بر جامعه ی وی بوده است. واژگان کلیدی: ادبیات معاصر سوریه، محمد ماغوط، غربت، بعد فنی غربت.