حقوق مالکیت فکری عبارت است از حقوق ناشی از آفرینش ها و خلاقیت های فکری در زمینه های علمی، صنعتی، ادبی و هنری که به پدیدآورنده اثر تعلق می گیرد. این حقوق به دو شاخه اصلی مالکیت صنعتی و مالکیت ادبی و هنری تقسیم می شود،که در تحقیق حاضر فقط مالکیت ادبی و هنری مورد بحث می باشد . قوانین حاکم در حوزه مالکیت ادبی و هنری ایران بسیار قدیمی بوده و با شرایط و پیشرفت تکنولوژی هماهنگ نمی باشد. در مقایسه قوانین ایران با قانون نمونه سازمان جهانی مالکیت فکری نقایص و خلأ هایی وجود دارد که شایسته است در لوایح تقدیم شده به مجلس این خلأ ها بر طرف شده و قانون جامعی وضع گردد .خلأها و نقایص مزبور عبارتند از: 1 - عدم تصریح در مورد حمایت از آثار شفاهی 2 - عدم صراحت در مورد حمایت از آثار تبدیلی 3 - سکوت در مورد آثار منتشر شده با نام مستعار یا بدون ذکر نام پدیدآورنده 4 - عدم ذکر مدت حمایت از آثاری که پس از مرگ پدیدآورنده منتشر می شوند. 5 - عدم حمایت از حقوق مرتبط یا جانبی و مواردی دیگر که در این تحقیق مورد بررسی قرار می گیرند.