زندگی در رشته ی اصلی مرحله ای از تحول ستاره ای است که در آن تنها منبع انرژی ستاره انرژی حاصل از سوختن هیدروژن در هسته است. یکی از مهم ترین فازهای تحول یک ستاره فاز هیدروژن سوزی است. این طولانی ترین فاز تحولی است؛ در نتیجه تعداد ستاره ها در فاز هیدروژن سوزی بسیار بیشتر از تعداد ستاره ها در فازهای دیگر مشاهده می شوند. در این مرحله ستاره در تعادل پایدار قرار می گیرد، و ساختار آن به دلیل تغییر تدریجی در ترکیب شیمیایی ناشی از واکنش های هسته ای تغییر می یابد. در واقع تحول ستارگان به جرم و فلزیت آن ها بستگی دارد. در این پایان نامه، ما مدت زمانی که هر ستاره در فاز رشته ی اصلی باقی می ماند، که معادل پایان هیدروژن سوزی در هسته است، را برای ستارگانی با جرم ها و فلزیت های مختلف بررسی کرده ایم. نتایج با استفاده از داده های پایگاه پادووا به دست آمده است. ابتدا ما تأثیر فلزیت در طول عمر ستاره در فاز رشته ی اصلی را مشاهده کردیم، و دوم اینکه افزایش فلزیت باعث افزایش قابل توجهی در طول عمر ستاره های کم جرم رشته ی اصلی می شود، ولی این تأثیر در ستاره های پرجرم ضعیف است.