چکیده ادبیات اقلیمی و روستایی گونه ای از ادبیات است که فضاهای روستایی را در خود منعکس می کند؛ همچنین رویکردی بنیادین و تقریباً نوظهور محسوب می شود که در قرن حاضر حدوداً هم زمان با دوره ی حکومت پهلویِ اول مورد توجه قرار گرفت. تحولات اجتماعی و فرهنگی دهه ی 1340، از جمله انقلاب سفید، نفوذ اندیشه های مربوط به حزب توده و اهمیت یافتن مکتب ادبی رئالیسم در میان نویسندگان روستایی نویس، در شکل گیری ادبیات اقلیمی و قوام آمدن آن نقشی مهم و اساسی داشته است. غلامحسین ساعدی و جلال آل احمد از نویسندگانی هستند که پیشروی ادبیات اقلیمی محسوب می شوند. یکی از مهم ترین نویسندگانی که در این دوره در زمینه ی ادبیات اقلیمی فعالیت چشمگیری داشته است، امین فقیری می باشد که اوج نبوغ و هنر داستان نویسی خود را در مجموعه ی دهکده ی پرملال نشان داده است. اغلب آثار امین فقیری در حوزه ی ادبیات روستایی و اقلیمی می گنجد و مانند دیگر آثار نوشته شده در این حوزه، علاوه بر نشان دادن تفاوت های زندگی در شهر و روستا، به مضامینی چون فقر، جهل، بیگانه ستیزی، اعتراض، نشان دادن آداب و رسوم روستایی و برجسته کردن جنبه ی فولکلور آن؛ همچنین نشان دادن وابستگی روستاییان به زمین و آب، می پردازد. در این پژوهش ویژگی های ادبیات روستایی چه در حیطه ی فرم و چه در حیطه ی محتوا بیان می شود و ضمن ذکر اهمیت و جایگاه امین فقیری در ادبیات اقلیمی، ویژگی های نام برده، در آثار منتخب او بررسی می شود.