پیاده روی طبیعی ترین شکل جابجایی است و ارزان ترین نوع حمل ونقل برای همه اقشار جامعه محسوب می شود. پیاده روی از منظر سلامت جسمی و روانی جامعه، کاهش تردد وسایل نقلیه برای حمل ونقل، سودمندی های زیست محیطی ازجمله کاهش آلودگی هوا و آلودگی های صوتی، صرفه جویی در مصرف انرژی، افزایش روابط متقابل اجتماعی میان شهروندان، افزایش امنیت اجتماعی و در کل بهبود کیفیت زندگی، حائز اهمیت می باشد. با وجود سودمندی های فراوان پیاده روی، علاقه چندانی به آن در میان مردم دیده نمی شود. یکی از دلایل عدم علاقه به پیاده روی نبود معابر مناسب و جذاب برای پیاده روی می باشد. پیاده روهای موجود ازلحاظ طراحی شهری، امکانات و مبلمان شهری و ویژگی های بصری مناسب نیستند. به این ترتیب انجام تحقیقاتی که مشکلات معابر از این منظر را کشف و برای بهبود آن ها راهکارهایی ارائه دهد، ضرورت می یابد. هدف از این تحقیق، محاسبه شاخص¬های مکانی مناسب جهت ارزیابی معابر از منظر پتانسیل پیاده روی می باشد. در این تحقیق از تلفیق تحلیل¬های مبتنی بر سیستم اطلاعات مکانی (gis) و روش های تحلیل چندمعیاره ahp و topsis استفاده شده است. شاخص های مکانی هفت شاخص اتصال با سایر معابر، دسترسی به زیرساخت های حمل ونقل عمومی، اختلاط کاربری، چگالی واحدهای مسکونی و سبزینگی در رویکرد اول؛ و شاخص های وضعیت دید و وضعیت سایه در رویکرد دوم می باشند. جهت تعیین اهمیت شاخص ها در رویکرد اول، از کارشناسان شهرسازی و مردم، نظرسنجی صورت پذیرفت. مدل سازی ارائه شده، برای معابر نواحی هفت و دو منطقه ی یک شهر تهران پیاده سازی گردید. بر اساس نتایج به دست آمده از این تحقیق می توان معابر مختلف را از منظر این شاخص ها ارزیابی نمود و برای بهبود معابر از دیدگاه پتانسیل پیاده روی در آینده برنامه ریزی کرد. به علاوه از طریق رتبه بندی صورت گرفته می توان معابری که نیاز بیشتری به بهبود داشته و اولویت بالاتری دارند را شناسایی نمود.