فضاهای ایجاد شده در زیر پل¬های سواره از جمله فضاهای گمشده¬ی شهری هستند که غالبا فاقد عملکردهای جذاب و حضورپذیر بوده و برای مدت زمان قابل توجهی در شبانه¬روز، بی¬تکاپو و خالی از حیات و سرزندگی باقی می¬مانند. این¬گونه فضاها فاقد ارتباط فرمی و عملکردی با پیرامون بوده و شکل¬گیری یک تصویر منسجم و یکپارچه در هماهنگی با محیط اطراف را ناممکن می¬سازند. فضای زیر پل سیدخندان به سبب مجاورت با پهنه¬های مهم فعالیتی و سکونتی و برخورداری از دسترسی مناسب به معابر اصلی شهری، به یکی از مراکز اصلی جذب و پخش مسافران درون¬شهری تبدیل شده و بر این اساس روزانه مقصد تعداد قابل¬توجهی از شهروندان قرار می¬گیرد. این در حالی است که این فضا به سبب موقعیت مناسب مکانی، فرصت ارزشمندی جهت طراحی وتبدیل به یک فضای شهری حضورپذیر و سرزنده در ارتباط هماهنگ با محدوده¬ی پیرامونی محسوب می¬شود. طراحی یک فضای شهری چند عملکردی که برای اقشار متنوع اجتماعی و در ساعات مختلف شبانه¬روز جذاب و قابل استفاده بوده و قادر به پشتیبانی و تامین نیازهای آنان باشد، قادر خواهد بود این فضای گمشده و رو به ویرانی را به چرخه¬ی حیات شهری بازگردانده و مجموعه¬ای منسجم را با هدف تشویق مردم به حضور، ماندن و مشارکت در انجام فعالیت¬های متنوع سامان¬دهی نماید. بر این اساس در طرح پیشنهادی، با ایجاد محدودیت در عبور و مرور سواره و متمرکز نمودن ایستگاه¬های تاکسی در محل¬های ویژه، بخش قابل توجهی از محدوده جهت فضاسازی و طراحی آزاد گردیده است. همچنین امکان استفاده¬ی طبقاتی با هدف ایجاد تنوع فضایی و تامین دید به اتفاقات جاری در فضا و فضاهای مطلوب پیرامونی فراهم شده است. در زمینه¬ی سامان¬دهی فعالیتی نیز با پیشنهاد کاربری¬های متنوع و جذاب در تلفیق با کاربری¬های خدماتی- اداری و آموزشی و نیز ایجاد امکان استقرار فعالیت¬های موقت، تلاش شده است که محدوده¬ی طراحی به فضایی 24 ساعته تبدیل شده و برای اقشار مختلف اجتماعی مفید و قابل استفاده باشد.