تحقیق حاضر به بررسی مشکلات نحوی در 13 دانش آموز ناشنوای ایرانی در سن بین 17 تا 21 سالگی می پردازد. به منظور ارزیابی سطح عملکرد دانش آموزان ناشنوا، گروهی از دانش آموزان شنوا، با میانگین سنی همانند، به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند تا عملکرد این دو گروه با هم مقایسه شود. چهار آزمون به صورت چند گزینه ای و جای خالی طراحی و اجرا گردید. با استفاده از این آزمون ها در چهار مقوله ی تصریف، اشتقاق، آرایش جمله و حروف اضافه و نشانه ی مفعول دانش نحوی دانش آموزان را محک زدیم. برای تحلیل داده های جمع آوری شده از سه آزمون آماری من ویتنی، اسپیرمن، و ویلکاکسون استفاده شده است. پس از تعیین خطاهای دانش آموزان در هر مقوله و مقایسه ی آنها با هم دریافتیم که اختلاف معناداری بین مقوله ها، به خصوص مقوله ها ی تصریف و اشتقاق وجود دارد. همچنین مشاهده شد که خطا در آرایش جمله در مقایسه با سه مقوله ی دیگر کمتر بود. براساس مبانی نظری، عدم تسلط بر قواعد نحوی، به رغم گذراندن چندین سال آموزشی در مدرسه، موید اهمیت فراگیری نحو در سال های اولیه ی یادگیری زبان است که اگر به هردلیلی میسر نشود و کودک این دوران را بدون بهره ی کافی از دست بدهد، جبران کامل آن در بزرگسالی تقریباً غیرممکن است.