یکی از مهم ترین پرسش¬ها در آغاز دینداری، سوال از ضرورت دین¬پژوهی و نیز فائده باور به گزاره¬های دینی در زندگی انسان است. ذهن کنجکاو بشری و تمایلات منفعت-جویانه او، ناخودآگانه می¬پرسد که دین و آموزه¬های دینی قرار است چه روزنه¬ای برای سعادت او نشان دهند و یا کدامین گره از مسیر زندگی را برایش می گشایند؟ جواب این پرسش؛ اولا در تبیین علمی رابطه باورهای انسان با رفتارش، و ثانیا در نمایاندن عینی بازتاب این باورها در سبک گفتاری، کرداری و نمود بیرونی زندگی او می-باشد. به عبارت دیگر؛ با توجه به اینکه نمای بیرونی زندگی انسان، بازتابی از عقائد درونی اوست، باور به اینکه سراسر هستی برخاسته از مبدئی نورانی و مهربان می¬باشد، جلوه¬¬ای تازه و حیاتی متفاوت در این نما ایجاد می¬نماید. کسی که باور دارد این جهان در سلطه¬ی خداوندی یکتاست که اولا نیکوترین صفات را دارد و ثانیا هر کاری در خلقت تنها و تنها به او بازمی¬گردد، زندگیش بسیار متفاوت است با کسی که جهان را تیره و تار و بدون مبدأ می-پندارد. آگاهان بر مبانی فکری و آثار منتشر شده از استاد جوادی آملی نیز بر این مطلب اذعان دارند که این دانشمند وارسته نیز نسبت به آثار باور به صفات کمالی پروردگار و توحید افعالی در سبک زندگی بدون دغدغه نبوده¬اند و در بسیاری از سخنان و کتب ایشان می توان به گوهرهائی در این زمینه دست یافت. از جمله مهم¬ترین آثار متجلی شده از این دو باور که در نوشته¬های استاد جوادی به آن اشاره شده است می توان از عبادت عاشقانه و خالصانه، زندگی توأم با علم آموزی و امید، معاشرت کریمانه و مسالمت آمیز با دیگران، مقابله پراستقامت با شیطان و استکبار، احساس امدادهای دائمی الهی و تکیه بر آنها در زندگی یاد کرد.