این پژوهش در نظر دارد، روشی جدید برای هارمونیزه کردنِ موسیقی ایرانی با توجه به ساختار فواصل دستگاه سه گاه ارائه دهد. دلیل انتخاب این دستگاه وجود بیش ترین فاصله ی مجنب (135/145 سنتی) در میان سایر دستگاه ها می باشد. در این روش، تمامی نغمه های مورد استفاده در هر گوشه ی اصلی از پنج ردیف معتبر شمرده شده و با توجه به آمار استفاده ی آن ها و استفاده از کتاب های تجزیه و تحلیل ردیف، مهم ترین نغمه ها برای ساخت آکورد آن گوشه، انتخاب شده است. گوشه های انتخابی آن هایی هستند که دارای فضای مُدال مخصوص به خود می باشند، که آن ها را گوشه های اصلیِ دستگاه سه گاه (درآمد، زابل، مویه، مخالف، مغلوب) نامیده ایم. فضای مُدال دستگاه سه گاه از به هم پیوستن مدهای تشکیل دهنده ی هر یک از گوشه های اصلی شکل گرفته و ارائه ی هارمونی مناسب برای کل دستگاه با بررسی این گوشه ها امکان پذیر است. از نتایج به دست آمده می توان به دو نوع آکورد برای هر یک از گوشه ها اشاره کرد. آکورد اول متشکل از نغمه های اصلی است و در آکورد دوم نغمه های اصلی همراه شده اند با نغمه هایی که در آن گوشه نقش ملودیک را ایفا می کنند. لذا برای پیوند این آکوردها با توجه به ترتیب چیدمان گوشه ها در دستگاه سه گاه، از نغمه های ملودیک در یک وصل هارمونیکِ مناسب استفاده شده است.