رئالیسم جادویی،به عنوان سبک وشیوه ای نوین درداستان نویسی درقرن بیستم،پدیدآمد ورشدکرد. نویسندگانی،خصوصاً بعضی از نویسندگان آمریکای لاتین،ابداع این سبک نوشتاری را به ادبیات آن دیار نسبت می دهند،ولی این شیوه،تنهامخصوص ادبیات آمریکای لاتین،نیست ودرسایرنقاط جهان هم می توان نویسندگانی یافت که ازاین سبک ادبی درنوشته های خوداستفاده کرده اند.اگررئالیسم درمفهومی وسیع درنظرگرفته شود،رگه هایی ازرئالیسم جادویی رامی توان درمتون کهن فارسی مانند شاهنامه ی فردوسی مشاهده کردکه رنگی جادویی دارند.درادبیات داستانی معاصرایران،گرایش به این سبک،رانتیجه ی ترجمه ـ ی رمان های نویسندگان آمریکای لاتین وتأثیرپذیری ازادبیات آن دیار می دانند هرچندقبل از آشنایی نویسندگان ایرانی باآن آثار،نوعی رئالیسم جادویی با آثاری مانندعزاداران بیل غلامحسین ساعدی،در ادبیات داستانی معاصر ایران،آغازشده بود.رئالیسم جادویی با وجود شباهت به بعضی انواع ادبی دیگر چون رئالیسم،سوررئالیسم،ادبیات فانتزی ورمانس،باآن ها،تفاوت هایی دارد.این شیوه ی داستان پردازی، دارای ویژگی هایی است که به دوبخش ساختاری وفنی،قابل تقسیم است.دربررسی سه کتاب عزاداران بیل غلامحسین ساعدی،رازهای سرزمین من رضا براهنی واهل غرق منیرو روانی پور،استفاده ی این نویسندگان ازسبک رئالیسم جادویی،دیده می شود.غلامحسین ساعدی، پیشرو استفاده از این سبک در ایران است.رمان رضا براهنی، رمانی پست مدرن است که می توان کنش هایی جادویی را به آن نسبت داد.منیرو روانی پور دراهل غرق دراستفاده ازاین سبک، ازدو کتاب دیگر بهترو بیشتر، عمل کرده است