شاعران ادب فارسی، از ابتدا تا کنون در مدح و ستایش مولای متقیان علی (ع) شعرهای برجسته و نابی سروده اند. مجموعه ی این مدایح بیانگر جنبه های گوناگون شخصیت بی بدیل امام و نشان دهنده ی شیفتگی و دلدادگی شاعران در برابر آن حضرت است. از آنجایی¬که مدح و ثنای علی (ع) در تمامی دوره ها در ادبیات فارسی وجود داشته است لذا بخش قابل توجهی از ادبیات را به خود اختصاص داده است. وبسیاری از ادیبان و شاعران سعی داشته اند با حفظ و به کارگیری کلام مولا(ع) که سرچشمه¬ی فصاحت و بلاغت بوده است، ملکه¬ی بلاغت در نوشته¬ها و سروده¬هایشان پدیدار گردد. مطالعه¬ی چگونگی ارتباط شعر شاعران با کلام امام علی(ع) و نشان دادن نوع و میزان اثر پذیری شاعران برجسته¬ی ادب فارسی از سخنان آن حضرت، ضمن آن که عمق ارادت آنان را می نمایاند، نشانه¬ی ارتباط عمیق فکری آنان با امام و هم چنین نشانه¬ی تلاش آنان برای حفظ، احیا و گسترش پیام¬های آن حضرت دربین فارسی زبانان است. شاعران ادب فارسی ازدیرباز و تقریباً با ظهور شعر فارسی دری، با سخنان مولا(ع) ارتباط فکری داشته¬اند که شواهدی از تأثیر کلام حضرت در اشعار آنها دیده می¬شود. این ارتباط فکری در قرون بعد بیشتری می شود و در قرن هفتم و هشتم شعر مدح و ستایش نسبت به ائمه ی معصومین در میاتن شیعیان بسیار اوج می گیرد. این پژوهش درصدد است تا با بررسی آثار شعرا تا قرن هشتم به بحث و تحلیل علی نامه¬های ایشان بپردازد و دلایل فراز و فرود این روند را در دوره¬های مختلف بررسی نماید.