مسئله¬ی وفای به عهد هم در زندگی فردی و هم در زندگی اجتماعی تأثیرات فراوانی دارد. خداوند متعال برای رساندن بشر به سعادت و کمال از تمام آن¬ها به پرستش خود و عدم فریب از شیطان تعهد گرفته است و در جای جای قرآن عمل به این تعهدات را به انسان گوشزد کرده است. عهدهایی که خداوند با انسان بسته است به دو صورت عام و خاص است؛ عهدهای عام شامل همه¬ی انسان¬هاست و در همیشه¬ی تاریخ، جریان دارد ولی عهدهای خاص مربوط به گروهی از انسان¬ها و در برهه هایی خاص از زمان اتفاق افتاده است و به نسبت خاص بودن دارای شرایط خاص بوده و عقوبت عدم وفای به عهدها هم در دنیا و هم در آخرت دامن¬گیرشان می¬باشد. از عهدهای مهم الهی عهد الست یا عهد عالم ذر است که خداوند از بندگان بر ربوبیت خویش پیمان گرفته است ولی انسان¬ها به علت وابستگی به امیال دنیوی و غفلت، برخی اجرای مفاد آن را فراموش کرده اند؛ چگونگی گرفتن این عهدها و بیان جزئیات مربوط به آن¬ها، بررسی نظرات مفسران در رابطه با زمان و مکان عهدها و مختار بودن یا نبودن انسان در پذیرش عهدها عوامل غفلت از میثاق فطرت الله و همچنین راه¬های عمل به عهدهای الهی از جمله مباحثی است که وجهه¬ی همت نگارنده در تنظیم این نوشتار قرار گفته است و این نتیجه حاصل شد که مسأله¬ی عهدهای خدا با انسان از دو حالت حقیقی یا ملکوتی خارج نبوده است؛ یعنی عهد در عالم ملکوت یا وحی گرفته شده و انسان¬ها همگی اقرار به بندگی خدا کرده¬اند سپس در عالم ملک به علت پیروی از هوی و هوس¬ها و احساس استغنا و زیباسازی اعمال و فریب شیطان از پیمان غفلت کرده و پیمان را فراموش کرده¬اند.