به باور بسیاری از نقاشان و صاحبنظران، بهمن محصص یکی از تکروهای نقاشی مدرن ایران به حساب میآید که بدلیل داشتن شخصیتی ستیزهجو و قطع رابطه با جامعهی هنری در تاریخ هنر معاصر، ناپیدا مانده است. از این رو در این پایاننامه سعی شده تا با تحلیل برخی از آثار وی با نگاهی روشمندانه، خوانشی نوین از این آثار حاصل آید و آنچه را که سبب ارزشمندی در آنها گشته، در نزد مخاطب پررنگتر سازد. بدین منظور از شیوهی نشانهشناسانهی بارتی استفاده گردیده است، آنگونه که آثار محصص از طریق این روش از هم پاشیده و دوباره توسط مخاطب و با معنایی جدید تولید میشود. اما آنچه که چارچوب اصلی این پایاننامه را تشکیل داده، پاسخ به این پرسش است که، خوانش نشانهشناسانه از آثار محصص چگونه ممکن میشود؟ و در این راه سعی گشته تا با استفاده از آراء بارت در دو بخش اسطورهشناسی، که مربوط به دوران ساختگرایی این متفکر است و بینامتنیت که نگاه پساساختگرانهای را پیش روی محقق قرار میدهد، آثار این هنرمند مورد بررسی قرار گیرد. اما از آن جا که تفکرات بارت در زمینه نشانهشناسی به اوایل نیمه دوم قرن بیست بازمیگردد مشخص است که دارای ایراداتی خواهد بود، از این رو دانش نوین نشانه-معناشناسی، در این تحقیق نگاه بارتی را همپوشانی کرده، تا تحلیلی جامعتر بدست آید. در نهایت آن چه که از این تحقیق حاصل میآید بیان این مطلب است که نقاشیهای چندلایهای و پیچیدهی محصص را تنها میتوان از طریق بررسی درونمتنی و بینامتنی تفسیر کرد که بهطور کامل در روش نشانهشناسی پساساختگرا گنجانده میشود و همچنین در انتها باید عنوان کرد که محصص هنرمندی اسطورهشناس بوده و نقاشیهای او نشانگر این مطلب هستند.

زیباشناسی دلوز به جای تمرکز بر ویژگی ها فرمال ابژه و کیفیات و حالات موثر بر سوژه ، بر واقعه، رویداد و به عبارتی بر نسب ها متمرکز است. نسبت ها به عنوان یک رابطه بیرونی و تعین بخش دو طرف رابطه را تعین می بخشد. همین تغییر چرخش از ابژه و سوژه، و تمرکز بر فرآیندها مراحل شکل گیری هنرمند به عنوان فیگور زیباشناسی و نیز مراحل شکل گیری آفرینش راه های نو یا آثار هنری بدیع را رقم می زند. راه های نویی که شیوه های احساس کردن و دیدن ما را عوض می کند.

این پژوهش با نگاهی به آثار ادوارد وستون سعی بر آن دارد تا با تحلیل محتوا و رویکردی هرمنوتیکی، حقیقت نهفته درون تصاویر، آنچه که عکاس تجربه می کند و مخاطب به واسطه برخورد با آن درک می کند را، از طریق پرداختن به شکل ظاهری آنها بیان دارد و با تأکید بر شأن بازنمودی اثر هنری، اساساً مخاطب و تأویل آن را مبنای کار قرار دهد، که منجر به نمایان شدنِ برخی مفاهیم پایه ، از جمله روی آوردن به دنیای درونی عکاس, نوع دیدگاه او به ابژه بازنمایی شده و برخورد مخاطب با ابژه و چالش کشیدن درک شهودی و لذت در اثر هنری می گردد؛ البته ناگفته نماند که هر اثر هنری با مخاطب خود کامل می شود، اما به نظر می رسد، در اینگونه تصاویر چنین نقشی به مراتب قوی تر نمایان شده است.