گسترش بی رویه استفاده از اتومبیل در شهرها، علاوه بر ایجاد ترافیک و نابسامانی در دسترسی ها، عواقب زیادی از نظر زیست محیطی داشته اند. کشورهای غربی به عنوان پیشگامان ورود اتومبیل خیلی زودتر این مشکلات را تجربه کرده و راه حل های متعددی اعم از مکان یابی کاربری ها، توزیع منطقی کاربری ها، تعیین تراکم، سرانه، منطقه بندی ها، توزیع منطقی کالا و خدمات ، کاهش فاصله نواحی مسکونی از نواحی اشتغال، ایجاد مسیرهای پیاده، ایجاد مسیرهای دوچرخه سواری و غیره را استفاده کرده اند. البنه استفاده از دوچرخه نیازمند وجود امکانات و شرایط مناسب از جمله ایجاد مسیر مخصوص دوچرحه می باشد.در این راستا هدف این پایان نامه عبارت است از "اولویت بندی مسیرهای دارای قابلیت دوچرحه سواری با رویکرد حمل و نقل پایدار" از روش تحقیق توصیفی و موردی زمینه ای استفاده شده است. برای بررسی مبانی نظری موجود در این زمینه از تجارب ایران و دیگر کشورهای جهان و جهت استخراج شاخص های مسیرها از ابزار مطالعات کتابخانه ای و نیز نتایج تجربیات جهانی و داخلی و برای شناخت وضع موجود در محدوده ی مورد مطالعه از اسناد و مشاهدات میدانی استفاده گردیده است.شاخص های استخراج شده از مبانی نظری و تجربیات موفق جهانی به سه دسته ایمنی مسیر، جذابیت مسیر و قابلیت جابجایی در مسیر تقسیم شده که هرکدام از این شاخص ها به زیر شاخص هایی شکسته شدند. نتایج پرسشنامه ی مخصوص کارشناسان حمل و نقل نشان داد که بیشترین اهمیت به شاخص های ایمنی مسیر تعلق دارد. سوالات مطرح شده در ابتدای پایان نامه نیز با استخراج شاخص هلی مسیر پاسخ داده شدند. از میان خیابان های مناسب جهت دوچرحه سواری در منطقه یک ، پنج مسیر انتخاب گردید ومطابق روش ahp و با شاخص های استخراج شده ، مورد سنجش و مقایسه ی دوبدو قرار گرفتند. در انتها برای اولویت بندی مسیرها، با توجه به وزن هر شاخص که از پرسشنامه حاصل شد و تلفیق آن با امتیاز هر مسیر، مسیرها اولویت بتدی شدند.