در مطالعه حاضر 288 جوجه گوشتی یک روزه سویۀ راس 308 با 6 تیمار و 4 تکرار و 12 قطعه جوجه در هر تکرار در قالب طرح کاملا تصادفی به منظور بررسی اثر بابونه بر صفات بیوشیمیایی خون، پاسخ ایمنی و شمارش باکتری در مقایسه با آنتی¬بیوتیک محرک رشد در جوجه¬های گوشتی انجام شد. تیمارهایی که مورد مطالعه قرار گرفتند شامل تیمار 1 به عنوان شاهد با جیره پایه، تیمار 2 با جیره پایه به همراه 450 گرم در تن آنتی بیوتیک محرک رشد فلاوومایسین، تیمار 3 به همراه 05/0 درصد عصاره بابونه به همراه جیره پایه و تیمارهای 4 و 5 و 6 به ترتیب 05/0، 1/0 و 3/0 درصد پودر بابونه به همراه جیره پایه تغذیه شدند. در پایان پرورش، از هر تکرار دو جوجه به صورت تصادفی انتخاب شده و کشته شدند و نمونه خون و مدفوع آنها جمع¬آوری گردید و برای آنالیز به آزمایشگاه فرستاده شد. نتایج نشان داد که مصرف خوراک در تیمار 3/0% پودر بابونه نسبت به تیمارهای شاهد و 05/0% پودر و 05/0% عصاره افزایش معنی¬داری نشان داد (05/0p<). همچنین در این آزمایش تیمار دریافت کننده 3/0% پودر بابونه باعث افزایش ماندگاری گله شد. تیتر آنتی¬بادی علیه بیماری آنفولانزا در تیمارهای 1/0% و 3/0% پودر بابونه در مقایسه با تیمار شاهد افزایش یافت (05/0>p). پودر و عصاره بابونه hdl و تری¬گلیسیرید را کاهش داد. تیمارهای 05/0% عصاره و 05/0% پودر بابونه سبب کاهش کلسترول و ldl در مقایسه با گروه شاهد شد (05/0>p). استفاده از عصاره اتانولی و پودر بابونه سبب کاهش تعداد باکتری¬های سالمونلا، اشرشیاکولی و کلی¬فرم شد. همچنین اثر بابونه بر روی وزن اندام¬های احشایی تنها بر وزن سنگدان در تیمار 3/0% پودر اثر معنی¬داری نشان داد (05/0>p ). به طور کلی پودر گیاه دارویی بابونه در دوز 3/0% باعث بهبود صفات عملکردی و سلامتی دستگاه گوارش جوجه-های گوشتی شد.

در این آزمایش 192 قطعه جوجه گوشتی (راس 308) در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تیمار، 4 تکرار و 12 مشاهده در هر تکرار به منظور بررسی اثر مصرف عصاره اتانولی ترخون در دو سطح مختلف بر عملکرد، فراسنجه های خونی، پاسخ ایمنی و جمعیت باکتری های روده ای جوجه های گوشتی در مقایسه با مصرف آنتی بیوتیک محرک رشد مورد استفاده قرار گرفت. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) تیمار شاهد دریافت کننده جیره پایه، 2) تیمار دریافت کننده جیره پایه به همراه 0/045 درصد آنتی بیوتیک محرک رشد فلاوومایسین، 3) تیمار دریافت کننده جیره پایه به همراه 0/05 درصد عصاره اتانولی ترخون و 4) تیمار دریافت کننده 0/1 درصد عصاره اتانولی ترخون همراه با جیره پایه. جیره ها از روز 1 تا 42 روزگی در اختیار جوجه ها قرار داده شدند. خوراک مصرفی و افزایش وزن به صورت هفتگی و ضریب تبدیل و ماندگاری محاسبه گردید. در پایان دوره از هر تکرار دو جوجه انتخاب شده که بعد از نمونه گیری جهت آزمایشات ایمنی و بیوشیمیایی، نمونه گیری جهت بررسی اندام های احشایی و شمارش باکتری های روده ای با کشتار جوجه ها انجام شد. نتایج نشان داد که مصرف عصاره ترخون در هر دو سطح ترخون بر مصرف خوراک در کل دوره اختلاف معنی داری با گروه شاهد و آنتی بیوتیک نداشت. اثر تیمار های آزمایشی در مورد افزایش وزن و ضریب تبدیل تنها در هفته اول پرورش تاثیر معنی¬دار نشان داد (0/05<p). از نظر فراسنجه های بیوشیمیایی خون، تری گلیسیرید، تیمار 0/1 درصد ترخون کاهش معنی داری با گروه آنتی بیوتیک و گروه شاهد نشان داد (0/05<p). اثر تیمار ها بر تیتر ایمنی علیه نیوکاسل و آنفولانزا اختلاف معنی داری نشان نداد. هر دو سطح ترخون به طور معنی داری تعداد باکتری های سالمونلا، اشرشیا کولی و کلی فرم را کاهش داد (0/05<p).

مطالعه حاضر به منظور بررسی اثرات افزودن عصاره اتانولی پونه در جیره غذایی به عنوان جایگزینی برای آنتی بیوتیک محرک رشد و بررسی تاثیر آن بر عملکرد تولیدی، کیفیت تخم، فراسنجه های بیوشیمیایی و ایمنی بلدرچین تخم گذار انجام شد. در هفته 35 بلدرچین ها بر اساس وزن و درصد تولید تخم انتخاب شدند. آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تیمار و 3 تکرار ( هر تکرار دارای 12 قطعه بلدرچین تخم گذار) شامل کنترل، عصاره اتانولی 0/1 و 0/2 درصد پونه و 0/4 درصد آنتی بیوتیک محرک رشد تتراسایکلین انجام شد.

دی آمونیوم فسفات یک کود مورد مصرف در زراعت است که تامین کننده ی فسفر و نیتروژن بوده و در حالت خالص دارای 5/23 درصد فسفر و 2/21 درصد نیتروژن می باشد. در زمان انجام این طرح قیمت یک واحد فسفرِ موجود در دی آمونیوم فسفات، کمتر از نصف قیمت یک واحد فسفر موجود در دی کلسیم فسفات بود. در این پژوهش اثر کود دی آمونیوم فسفات به عنوان مکمل فسفر بر صفات عملکردی، قابلیت هضم خوراک و فراسنجه های خونی بره های نر نژاد مهربان بررسی شد و مکمل دی کلسیم فسفات به عنوان تیمار شاهد انتخاب گردید. تعداد 12 رأس بره ی نر نژاد مهربان با وزن اولیه ی49/3 ± 87/24 کیلوگرم در یک طرح کاملاً تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. یک گروه با جیره ی حاوی مکمل دی آمونیوم فسفات و گروه دوم با جیره ی حاوی مکمل دی کلسیم فسفات تغذیه شدند. جیره های غذایی بر اساس جداول nrc 2007 نشخوارکنندگان کوچک تنظیم شده و از لحاظ نیتروژن و انرژی، برابر بودند. نسبت بین کلسیم و فسفر در جیره ی غذایی هر دو تیمار مساوی بود. ماده ی خشک مصرفی و افزایش وزن روزانه ی دام ها تحت تیمار دی آمونیوم فسفات نسبت به تیمار شاهد بیشتر بوده و تمایل به معنی داری داشت (15/0>p). غلظت گلوکز، اوره و کلسیم سرم خون بره های پرواری، تحت تاثیر تیمارهای اعمال شده قرار نگرفت، ولی غلظت فسفر و آلکالین فسفاتاز دام های تیمار شده با مکمل دی آمونیوم فسفات به طور معنی داری از تیمار شاهد بیشتر بود (05/0>p). در این آزمایش تفاوت معنی داری بین ضریب تبدیل خوراک دام های دو تیمار مشاهده نشد (05/0<p)، ولی ضریب تبدیل خوراک، در دام های تحت تیمار مکمل دی آمونیوم فسفات از لحاظ عددی پایین تر بود. استفاده از مکمل دی آمونیوم فسفات به جای دی کلسیم فسفات تاثیری بر ضریب قابلیت هضم ماده ی خشک و آلی نداشت (05/0<p)، اگر چه در صفات مذکور، مقادیر مربوط به تیمار دی آمونیوم فسفات از لحاظ عددی، پایین تر بود. از مکمل دی آمونیوم فسفات در تغذیه ی گوسفند پرواری به عنوان مکمل فسفر می توان استفاده نمود ولی استفاده از این مکمل به صورت گسترده تر و در بلندمدت تر، نیاز به تحقیقات وسیع-تری دارد.