بررسی کارایی سیستم هشدار در کاهش بروز تداخلات دارویی در بیماران بستری در بخش های داخلی یک بیمارستان آموزشی مقدمه: امروزه با توجه به میانگین بالای تعداد داروهای تجویز شده در پرونده بیماران در بیمارستان، توجه به تداخلات دارویی موجود در این پرونده ها از اهمیت بالایی برخوردار است. روش تحقیق: این مطالعه از زمستان 1392 تا تابستان 1393 در بخش های داخلی زنان و مردان در مرکز آموزشی- درمانی لبافی نژاد، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، انجام شد و تعداد 606 پرونده در دو مرحله پیش هشدار و پس هشدار مورد بررسی قرار گرفت. فاز اول این مطالعه 4 ماه بطول انجامید و در طی این مدت تداخلات دارویی موجود در پرونده بیماران بستری در بخش، براساس تعاریف کتاب drug interaction facts 2014، استخراج شد. سپس به مدت 1 ماه آموزش پزشکان در قالب سیستم هشدار انجام شد. روش کار در این سیستم بدین صورت بود که روزانه در ویزیت های صبحگاهی بخش های داخلی به همراه پزشکان شرکت کرده و تداخلات موجود در دستورات دارویی به آنها تذکر داده شد. پس از گذشت یک ماه مجدداً پرونده ها به مدت 2 ماه مورد بازبینی قرار گرفت و تداخلات دارویی موجود در آنها بررسی شد. داده های بدست آمده در دو مرحله از نظر میزان بروز تداخلات و مؤثر بودن سیستم هشدار مورد بحث و آنالیز قرار گرفت. یافته ها: میانگین تعداد داروهای وارد شده در کاردکس هر بیمار 47/12 بوده و از نظر درجه اهمیت، بیشترین تعداد مربوط به تداخلات درجه 2 و 4 و کمترین تعداد مربوط به تداخلات درجه 1 بود. از نظر سرعت شروع اثر بالینی تداخلات، بیشترین تعداد مربوط به تداخلات با شروع اثر تأخیری بوده و از نظر شدت، بیشترین تعداد مربوط به تداخلات دارویی با شدت اثر متوسط و کمترین تعداد مربوط به تداخلات شدید بود. از نظر قابلیت استناد فراوانترین تداخلات با قابلیت استناد ممکن (possible) و کمترین تداخلات با قابلیت استناد نامحتمل (unlikely) مشاهده شد. سیستم هشدار برای تداخلات با درجه اهمیت 1 و 2 بکار گرفته شد و میزان این تداخلات در دوره پس از هشدار به صورت معناداری کاهش یافت. (p=0.03, p=0.009) نتیجه گیری: بکارگیری سیستم هشدار می تواند گام مؤثری در روند کاهش بروز تداخلات دارویی در دستورات دارویی تجویز شده توسط پزشکان باشد.

گسترش مقاومت به آنتی بیوتیک ها به یک مشکل جهانی تبدیل شده است. به همین دلیل در سال های اخیر بخشی از تحقیقات دارویی معطوف به ارزیابی و بررسی روند تجویز و مصرف آنتی بیوتیک ها گردیده است. هدف مطالعه حاضر بررسی الگوی مصرف آنتی بیوتیک و میزان مقاومت آنتی بیوتیکی در بخش های داخلی یک بیمارستان آموزشی می باشد. این مطالعه در بخش های داخلی بیمارستان آموزشی- درمانی شهید لبافی نژاد، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی به مدت 6 ماه انجام شد. کلیه بیماران بستری در بخش های داخلی که مبتلا به یک بیماری عفونی بوده و برای آنها آنتی بیوتیک تجویز شده بود، وارد مطالعه شده و از نظر مواردی چون علت بستری، نوع آنتی بیوتیک تجویز شده، دوز آنتی بیوتیک تجویز شده، دوره درمان با آنتی بیوتیک مورد نظر، نتایج کشت میکروبی و ... مورد بررسی قرار گرفتند. داده های بدست آمده بوسیله نرم افزار spss version 22 آنالیز شد. نتایج: میزان مصرف آنتی بیوتیک در بخش های داخلی بیمارستان لبافی نژادddd/100 bed days 65/30 و در حدود 65% این آنتی بیوتیک ها تزریقی بودند. بیشترین آنتی بیوتیک مورد استفاده از گروه فلوروکینولون ها و سپس سفالوسپورین ها بوده و از 676 قلم آنتی بیوتیک تجویز شده، 47% با دوز صحیح تجویز شده بودند. مصرف درست و منطقی آنتی بیوتیک ها بوسیله طرح های نظارت بر مصرف آنتی بیوتیک می تواند نقش بسزایی در بهبود روند درمان بیماران داشته باشد. این گونه طرح ها به عنوان راهنمایی برای متخصصین عمل کرده و قطعاً منجر به مصرف منطقی آنتی بیوتیک ها، کاهش مقاومت های میکروبی، کاهش عوارض جانبی درمان، کاهش مرگ و میر و هزینه ها می شود.