با نگاهی از آسمان به شهرهای تاریخیمان، تصویری منسجم را به وضوح در آن مشاهده می کنیم . ساختارهایی به هم پیوسته و منسجم که نه تنها در مقیاس های بزرگ بلکه در مقیاس های کوچک نیز با پیوندی قوی و محکم به هم متصل شده است. درحالی که شهرهای مدرن امروزی فاقد چنین ساختارهایی میباشد. ساختار شهرهای امروزی ما قربانی حاشیه نشینی و حومه های پراکنده می باشد و با روند توسعه سریع و اشغال بی رویه اراضی حاشیه شهرها ، انسجام ساختاری ارگانیک میان محیط طبیعی و محیط ساخته شده شهری را بر هم زده شده و سیمایی نامطلوب در بدو ورود به شهر پدید آورده است سیمایی متشکل از لبه های ناخوانا با پیکره های ساختمانی نامتناسب و فرسوده با کاربری های خدماتی سامان نیافته که صرفا در جهت رفع نیازهای کارکردی ساخته شده اند و هیچ سنخیتی با فضاهای با ارزش ورودی شهرهای قدیم ندارند . ورودی شهر یکی از جذاب ترین نقاط شهر و جزء تأثیرگذارترین خاطره های آن شهر است . نخستین تصویر مخاطب از یک شهر در ارزش گذاری بر کیفیت محیطی بطن شهر، از طریق مبادی ورودی آن ایجاد می شود. فضای ورودی شهرها به عنوان مفصل اتصال دهنده فضای طبیعی خارج و فضای مصنوعی داخل شهر و به عنوان برقرار کننده ارتباط میان شهر و پیرامونش از مهمترین فضاهای شهری شهر ها به شمار می آیند بنابراین درک ارتباط منطقی و عملکردی در طراحی شهری در این زمینه موضوعی است که میتواند طراحان شهر، مدیران و مجریان طرح های شهری را به سوی دستیابی اهداف اصلی طراحی شهری سوق دهد و از این رو توجه به حوزه های واسط فضای خارج شهر به فضای داخل شهر بهترین ابزار برای دستیابی به این امر می باشد.