آرتروز یک اختلال روماتولوژیکی می باشد که به علت ایجاد ناتوانی و شیوع بالا، روش های درمانی آن همواره مورد توجه متخصصین بوده است. با توجه به اثرات مثبت آب درمانی و رفلکسولوژی،هدف از این تحقیق مقایسه این دو روش بر درد و دامنه حرکتی زنان مبتلا به آرتروز زانو می باشد. مواد و روش ها: 45 زن مبتلا به استئوآرتریت زانو با bmi 30-25 و دامنه سنی 65- 50 سال و قرار داشتن در سطح عملکردی іі و ііі بعنوان نمونه آماری انتخاب شدند. آزمودنیها بطور تصادفی ساده به 3 گروه مساوی 15 نفری، شامل تجربی1 (آب درمانی)، تجربی 2 (رفلکسولوژی) و گروه شاهد، طبقه بندی شدند. قبل و بعد از تمرین شدت درد و دامنه حرکتی فلکشن زانو بیماران، به ترتیب با مقیاس vas و گونیامتر اندازه گیری شد. پس از آن گروه تجربی یک، در 20 جلسه برنامه آب درمانی و گروه تجربی دو، در20 جلسه برنامه رفلکسولوژی شرکت کردند و گروه شاهد، تاثیر متغیر مستقل (دو برنامه منتخب) را بر متغیر وابسته کنترل نمود. برای انجام محاسبات داده های خام از نرم افزار spss نسخه 16 و سپس برای مقایسه دو گروه از آزمون t و برای مقایسه سه گروه از روش way-anova one و آزمون تعقیبی lsd استفاده شد. یافته ها: تفاوت معنی داری در شدت درد و دامنه حرکتی فلکشن زانو بین گروه آب درمانی و رفلکسولوژی با گروه کنترل مشاهده شد (05/0>p). بعلاوه بین تآثیر آب درمانی و رفلکسولوژی بر کاهش درد تفاوت معناداری وجود داشت (0/008=p). اما تفاوتی در این دو روش بر میزان دامنه حرکتی فلکشن زانو مشاهده نشد (0/005< p). نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که احتمالا آب درمانی و رفلکسولوژی هر دو روشهای موثری برای کاهش درد و افزایش دامنه حرکتی فلکشن زانو در بیماران مبتلا به آرتروز زانو هستند و شاید بتوان از این روشها برای بهبود این علائم در بیماران مبتلا به آرتروز استفاده نمود. از هر دو روش برای بهبود دامنه حرکتی فلکشن زانو در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو می توان استفاده نمود، اما روش آب درمانی جهت کاهش میزان درد روش مطلوبتری نسبت به رفلکسولوژی می باشد. بنابراین شاید بتوان گفت که روش آب درمانی روش مناسبتری برای بیماران مبتلا به آرتروز زانو می باشد..