از مهم ترین عامل سرمایه گذاری دربازار مالی که عمده ترین آن بازارسرمایه است پیش بینی قیمت سهام می باشد . بازار سرمایه مکانی است که درآن سهام به طور منطقی و عادلانه قیمت گذاری می شود.از این رو سوال اصلی تحقیق مورد نظر این است که آیا رابطه معنی داری در قیمت برآوردی سهام باتوجه به جریانهای نقدی مورد انتظار درمقایسه با قیمت پایانی وجود دارد؟ با توجه به اینکه قیمت هردارایی مالی برابر با ارزش فعلی جریان نقدی آینده (مورد انتظار) آن می باشد . هدف این تحقیق ، به منظور ارزش گذاری سهام از مدل گوردون ، مدل bd و مدل dk برای محاسبه قیمت برآوردی و بررسی اینکه کدام روش به قیمت واقعی یا ذاتی سهام نزدیکتر است می باشد و برای آزمون ، ازروش مقایسه قیمت برآوردی و واقعی سهام استفاده شده است. نتایج بدست آمده باتوجه به اینکه مدل ها مورد بررسی با درنظر گرفتن سود هرسهم (dps)و.. قیمت سهام رابرآورد می کند. درصورتی که ممکن است نرخ رشد سود سهام منفی یا صفر شود می توان نتیجه گرفت که ارزش برآوردی با ارزش واقعی سهام نزدیک نمی باشد و بطور معنی داری متفاوت است و قیمت برآوردی سهام مورد مطالعه از الگوی علمی و تئوریک تبعیت نمی کند . نتیجه این تحقیق در مقایسه روشهای برآوردی با ارزش نهایی نشان می دهد که روش dk نسبت به دو مدل گوردون و bd به ارزش پایانی یاارزش ذاتی پایان دوره سهام نزدیکتر است .

یکی از گام های اساسی جهت سیاست گذاری و برنامه ریزی در بخش ارتباطات کشور، اطلاع از وضع موجود این خدمات در استان ها ی کشور است. هدف این مطالعه نیز تعیین درجه توسعه یافتگی و رتبه بندی استان های کشور در بخش ارتباطات به منظور مقایسه و همچنین شناسایی استان های توسعه نیافته در این بخش برای تدوین و برنامه ریزی بهتر می باشد. روش جمع آوری اطلاعات در تحقیق حاضر، کتابخانه ای و اسنادی بود و کلیه آمارها از مرکز آمار ایران و سایت مخابرات ایران و گزارش سازمان تنظیم مقررات رادیویی ، جمع آوری گردید. جامعه آماری مورد مطالعه را نیز 30 استان کشور در سال 1391 تشکیل می دهد. این تحقیق با استفاده از روش تاکسونومی عددی و با در نظر گرفتن 11 شاخص ارتباطات، به رتبه بندی استان های کشور در این بخش می پردازد. یافته ها: تمام استان ها در فاصله همگنی قرار دارند، ازاین رو، رتبه بندی بین 30 استان صورت گرفت. انجام محاسبات، صحت فرضیه ها را تایید می نماید. یعنی وجود نابرابری بین استان ها و نامطلوب بودن سطح شاخص ها در تمام استان های کشور مشهود است. طبق نتایج به دست آمده، استان تهران، دارای بالاترین درجه توسعه یافتگی می باشد. این استان با درجه توسعه یافتگی 2355/0 ، فاصله قابل تاملی از بقیه استان ها دارد. مثلاّ از استان های خراسان جنوبی و کهگیلویه و بویراحمد، با درجه بیش از 89/0 ، اختلافِ معناداری دارد. نابرابری توسعه ی استان های کشور، هنگامی واضح تر می شود که درجه توسعه یافتگی استان های پایین جدول، با درجه توسعه یافتگی استان های بالای جدول، مقایسه می گردد.