در دوره موسوم به شهرسازی فرا مدرن نظریه های مختلفی در تلفیق تجارب پیشین در امر شهرسازی شکل گرفته است . نظریه" زیست پذیری" یکی از مهم ترین آنها محسوب می شود.زیست پذیری به عنوان " کیفیت زندگی" تجربه شده توسط ساکنان یک شهر یا منطقه تعریف می شود. دریافت این نوع تجربه مستلزم ارتباط نزدیک دستگاه شهرسازی با مردم بر پایه مشارکتی سازنده می باشد . به دنبال این توانایی ارتقا سطح کیفیت زندگی در زمینه پایداری مطرح می شود.در این پایان نامه مولفه های" زیست پذیری" فضا- که در مقایسه با تیوری های هم ارز خود در شهرسازی فرا مدرن بوسیله یک مدل مفهومی و به روش پژوهش کیفی بدست آمده است – در محدوده نمونه موردی شهر بهشهر در گرجی محله مورد تدقیق قرار گرفته ، و نمود های کالبدی آن با توجه به محیط ، فرهنگ و ساختار شهر بدست داده شده است.با توجه به اینکه یکی از وجوه بارز " تعیین سطح زیست پذیری فضا" ی شهری میزان حضور پذیری افراد در فضاهای شهری است به عادات فرهنگی و رسوم موجود با توجه به طیف های متفاوت سنی خصوصا کودکان و سالمندان نظر ویژه داشته ایم و ایجاد فضای امن را به عنوان یکی از مولفه های پایه ای سازنده کالبد مطلوب برای ارتقا سطح ارتباطات اجتماعی و شکل دهنده رفتارهای سرزنده و شاداب در فضا مد نظر قرار گرفته است.