بی انگیزه و بی رنگ ساختن، کم گفتن یا ناگفتن، تبدیل به روش هایی برای ایجاد بنا ها در معماری امروز شده اند. در نتیجه، پیامد ناخوشایندی که شاهد آن هستیم، تقلیل یافتن معماری در سطح برآورده ساختن نیازهای فیزیولوژیکی و ایجاد فضایی صرفاً کالبدی است و ایجاد فضای مفاهیم و معانی، امروزه از جایگاه کمرنگی در بین جامعۀ معماران برخوردار است. در این پژوهش به منظور دستیابی به فضایی دارای معنا و با قابلیت تفسیرپذیری، نخست جریان فکری پسامدرن، علم نشانه شناسی، هرمنوتیک و مفاهیمی همچون متن، بینامتن، خوانش و ... به عنوان زیرشاخه های آنها مورد مطالعه قرار گرفتند. با توجه به تعاریف ارائه شده، دریافتیم که معماری را می توانیم همچون متنی در نظر گرفت که لایه های نشانه ای موجود و لایه های ایجاد شده توسط مؤلف در آن می توانند در تعامل و همنشینی با یکدیگر و در سطوح مختلف تولید معنا را برعهده گیرند که منجر به ایجاد قابلیت تفسیرپذیری در بنا گردد. در واقع می توان از نشانه شناسی به عنوان یکی از ابزارهای مناسب جهت ایجاد معنا در معماری بهره برد. البته نقش مخاطب نیز در این زمینه بسیار حائز اهمیت است که وحدت این معانی نه در اثر، بلکه در ذهن او شکل می گیرد، او متن را بازی می کند و متن در ذهن او بازتولید می شود. در مرحلۀ بعد نیز به منظورگسترش، با استفاده از مفاهیم برگرفته از نشانه شناسی، و ایجاد لایه های جدید همنشین که در تعامل با لایه های موجود در مجموعه انجمن حکمت و فلسفه قرار می گیرند، نشانه های سایت به عنوان داده های پژوهش مورد استخراج و تحلیل قرار گرفتند. نتایج حاصل از مطالعۀ این نشانه ها که در دو گروه بصری و غیر بصری دسته بندی شدند، منجر به برداشت مفاهیم و در مرحلۀ بعد ارائۀ دیاگرام هایی گردید که در طراحی بنای پژوهشی الحاقی به مجموعۀ موجود مورد استفاده قرار گرفتند.