این پژوهش می کوشد تا یکی از هنرهای مهجور و ناشناخته سرزمینی خشک و کویری را که با زمزمه ی بادهای سیاه و بی رحم خو گرفته، معرفی کند. هنر فرت بافی، قدمتی چندین صدساله دارد و آرام آرام آمده و به تمامی خانه ها خزیده و با نواهنگ خوش و دلنشین تیغه ها و گله ها دل دخترکان و زنان زحمتکش شهر و روستا را برده و صدها نفر را در شهرستان تربت جام و روستاهای اطراف به خود مشغول کرده است. فرت بافی یا بافت پارچه چنان که در شهرهای دیگر کشور هم ردپای آن دیده می شود با دستگاهی بسیار ابتدایی انجام می شود،که از وسایل محیط اطراف بافندگان ساخته شده است. زنان بافنده در کنار فرت هایشان داستان زندگی را لابه لای حوله و لباس و چادرشب و شال های رنگ رنگشان می بافند و بی ادعا از سوی چشمانشان، توان دستانشان و حوصله ی بی پایانشان برای به سامانی زندگی هایشان هزینه می کنند تا چرخ زندگی راحت تر و روان تر بچرخد و روزگار کمی بهانه ی قهرش را کمتر کند. روش تحقیق در این پ‍‍ژوهش، مشاهده میدانی و مشارکتی و گفت گو با اساتید و شاغلان به این حرفه است. در این پژوهش فرت بافی از زوایای هنری،اقتصادی و ادبی و زنانه بودن بررسی شده است. واژگان کلیدی پژوهش: فرت، فرت بافی، بافندگی، تربت جام، هنر و زن