چکیده کشور ایران به لحاظ بارشهای جوی در رتبه 84 دنیا قرار دارد و میزان کل بارندگی سالان? آن حدود 427 میلیارد مترمکعب است که تنها 130 میلیارد مترمکعب آن تجدید پذیر است. این در حالی است که 74 درصد مساحت ایران خشک و نیمه خشک می باشد که متوسط بارندگی این مناطق کمتر از 250 میلیمتر است و 13 درصد مساحت دیگر کشور کمتر از 100 میلیمتر بارندگی دارند. با توجه به مصرف بیش از 91 درصد آب مصرفی در بخش کشاورزی، لازم است توجه ویژه ای به وضعیت مصرف آب و مدیریت تقاضا و عرض? آن در این بخش مبذول داشت. در این راستا از جمله راهکارهایی که در رأس برنامه های سازمانهای مختلف قرار گرفته است، توسع? سیستم های آبیاری تحت فشار می باشد. هدف این مطالعه، بررسی عوامل محیطی و غیرمحیطی موثر بر توسعه و پذیرش آبیاری نوین در میان کشاورزان استان خراسان جنوبی با استفاده از مدل لاجیت است. برای این منظور از تعداد 70 نفر از کشاورزان پذیرند? سیستم های آبیاری نوین و 100 نفر از کشاورزان نپذیرند? این سیستم ها، مصاحبه به عمل آمد و نتایج آن با استفاده از مدل رگرسیون لجستیک و با کمک نرم افزار spss اجرا و تحلیل شد. نتایج تحقیق بیانگر معنی دار بودن متغیرهای مساحت زمین، تعداد قطعات زمین، دسترسی به آب کافی و زیاد، ناهمگونی خاک و سن کشاورزان در پذیرش این سیستم ها از سوی کشاورزان می باشد. همچنین متغیرهای میزان تحصیلات کشاورزان، شدت باد و کشاورزی به عنوان شغل اصلی تأثیر معنی داری در مدل تعیین شده نداشتند. به نظر می رسد که خرده مالک بودن عمد? کشاورزان و کوچک بودن اراضی و کم بودن سهم آب از مهمترین موانع گسترش سیستم های آبیاری تحت فشار است و باید علاوه بر جلوگیری کردن از خرد شدن بیشتر اراضی کشاورزی و منابع آبی، به یکپارچه سازی اراضی البته با استفاده از روشهای اصولی و منطقی پرداخته شود.

چکیده: بیابان زایی از بزرگترین مشکلات زیست محیطی در مناطق مرکزی، جنوبی و شرقی ایران است. بخش عمده عوامل موثر در بیابان زایی به انسان و مسائل اقتصادی و اجتماعی جوامع ساکن در این مناطق مربوط می شود. هدف از این تحقیق، بررسی عوامل اقتصادی - اجتماعی بر بیابان زایی در منطقه میاندهی، استان خراسان رضوی است. در این تحقیق از روش esas که توسط کمیسیون اروپا در سال 1999، ارایه شده برای ارزیابی وضعیت بیابان زایی منطقه استفاده شد.

فرسایش بادی که به فرایندهای جداشدن ، انتقال ، و رسوب ذرات خاک توسط نیروی باد اطلاق می شود، بیشتر در نواحی خشک و نیمه خشک جهان اتفاق می افتد. زیانهای فرسایش بادی را می توان شامل کاهش حاصلخیزی خاک ، خسارت به محصول زراعی، آلودگی هوا، کاهش دید، و آلودگی غذا و آب آشامیدنی دانست . در حال حاضر حدود هفت میلیون هکتار از سطح اراضی ایران را شنزارهای بجامانده از فرسایش بادی تشکیل می دهند. یکی از مناطقی که در معرض فرسایش شدید بادی می باشد، منطقه زابل بوده که در جنوب شرقی ایران واقع می باشد. مسطح بودن منطقه و وزش بادهای شدید در طول تابستان که گاه سرعت آنها به 120 کیلومتر بر ساعت می رسد، دلایل عمده وجود فرسایش بادی در این منطقه می باشند.