پژوهش حاضر تحت عنوان " هایکو و جایگاه آن در شعر نوین ایران" و با هدف معرفی قالب مذکور در شعر امروز ایران، پس از بررسی 17 اثر چاپ شده بین سال های 70 تا 90 به بیان ویژگی‎های بنیادین هایکوی فارسی و سنجش میزان شاعرانگی آنها پرداخته است. با توجه به ایجاز و ایماژ که مهمترین مولفه‎های هایکو هستند، 3639 کوتاه‎سروده‎ی مندرج در این کتابها بررسی شد. مولفه‎های فصل‏واژه، برش‎واژه، ایماژ، حرکت، معنای نهان و فعل‏گریزی به عنوان ساختار و مولفه‏های طبیعت گرایی و نشانه‎ی بومی به عنوان محتوا استخراج گردیدند و سپس با ذکر فراوانی هر مولفه و مطابقت آنها با ویژگی‏های هایکوی ژاپنی، مشخص شد که هایکوی فارسی از نظر ساختار و محتوا تفاوت قابل ملاحظه‎ای با هایکوی ژاپنی دارد و از نظر بومی‎سازی نیز، در این سال‎ها تلاش چندانی صورت نگرفته است. همچنین با ارائه آمار نشر و تیراژ هر کتاب، اقبال این هایکو سروده‏ها از نظر مخاطب مورد بررسی قرار گرفت و مشخص شد که استقبال شاعران و مخاطبان از هایکوسرایی بسیار اندک است. هایکوی ایرانی هنوز راه طولانی و سختی پیش رو دارد تا جایگاه خود را در شعر نوین ایران و جهان تثبیت نماید.