با توجه به آن که قسمت اعظم صادرات کشورمان را محصولات اولیه نظیر نفت خام و مواد اولیه و همچنین قسمت اعظم صادرات غیرنفتی کشورمان را محصولات کشاورزی و سنتی تشکیل می دهد و از طرف دیگر کوچک بودن و وابسته بودن اقتصاد ایران به درآمدهای صادراتی سبب می گردد در صورت مواجه شده با شوکهای غیرقابل انتظار و زودگذر در آن به کاهش رقابت پذیری صنایع صادراتی منجر شود، بر همین اساس در این تحقیق به بررسی اثر بی ثباتی صادراتی بر بخش صنعت در طی دوره زمانی 92-1370پرداخته شده است. تمایز عمده این تحقیق با سایر مطالعات را می توان در سه بعد معرفی نمود. اولاً اغلب مطالعات به بررسی تأثیر رابطه بی ثباتی صادراتی بر رشد اقتصادی به صورت جمعی پرداخته شده است ولی به لحاظ این که مدل سازی بر روی متغیرهای جمعی می تواند به تورش جمعی سازی منجر گردد و روابط صحیح شناسایی نشود این مطالعه این موضوع را به صورت بخشی مورد مطالعه قرار داده است. ثانیاً تقریباً در تمامی مطالعات قبلی چنین رابطه ای براساس داده های مقطعی صورت پذیرفته است و مشکل کار با این نوع از داده ها آن است که تنها تخمین متوسطی از اثرات را میسر ساخته و هیچ اطلاع بیشتری درباره کشور تحت بررسی نشان نمی دهد به همین دلیل در این مطالعه از داده های سری زمانی استفاده گردیده است. ثالثاً جهت اجتناب از رگرسیون ساختگی از رویکرد نوین اقتصادسنجی سری زمانی، هم انباشتگی جوهانسون استفاده گردیده است.ن تایج حاصل از برآورد مدل به خوبی نشان می دهد بیشترین اثر تأثیرگذاری بر متغیر وابسته یعنی بی ثباتی کل صادرات (iin) را متغیر تمرکز کالایی (lpc)، بر عهده دارد، بدین معنی که میزان اثرگذاری متغیر مستقل تمرکز کالایی (lpc)، بیش از متغیرهای دیگر بر روی متغیر وابسته می باشد و این اثرگذاری بصورت مثبت نیز می باشد. همچنین کمترین اثرگذاری بر متغیر وابسته یعنی بی ثباتی کل صادرات (iin) توسط متغیر مستقل درآمدهای صادراتی (ler) می باشد.