هدف از این تحقیق مطالعه العه جذب یون های اورانیوم(6) بر روی جاذب پلیمری پلی پیرول می باشد. دراین تحقیق، پلی پیرول به روش پلیمریزاسیون شیمیایی و کلوئیدی تهیه و سپس خواص جاذب به وسیله آنالیزهای sem و ftir مشخص شده است. تاثیر پارامترهای مختلفی نظیر ph، زمان تماس، غلظت اولیه یون فلزی، مقدار جاذب و دما در سیستم ناپیوسته برای فرآیند جذب اورانیوم مورد بررسی قرار گرفته است. شرایط بهینه جذب اورانیوم با غلظت اولیه 50 میلی گرم بر لیتر توسط پلی پیرول در ph برابر 5، زمان تماس 7 دقیقه، مقدار جاذب 05/0 گرم و دمای 25 درجه سانتی گراد به دست آمده است. علاوه بر این داده های سینتیکی با مدل های شبه مرتبه اول، شبه مرتبه دوم و دواکسپونانسیلی برازش شده است که از میان این مدل ها، مدل دو اکسپونانسیلی از دو مدل دیگر فرآیند جذب فلز اورانیوم را بهتر توصیف کرده است. از دو مدل لانگمویر و فرندلیچ برای برازش داده های تعادلی فلز اورانیوم استفاده شده است و مشاهده شده که مدل فرندلیچ تطابق بهتری نسبت به مدل لانگمویر با داده های تعادلی اورانیوم دارد. ماکزیمم ظرفیت جذب اورانیوم توسط برازش داده های تعادلی با مدل لانگمویر، 72/87 میلی گرم بر گرم جاذب به دست آمده است. همچنین با بررسی پارامترهای ترمودینامیکی ?g0، ?h0 و ?s0 مشخص گردید که فرآیند جذب اورانیوم توسط پلی پیرول فرآیندی خودبه خودی و گرماگیر می باشد و تغییرات آنتروپی برای فرآیند جذب اورانیوم مثبت به دست آمده است که این نشان دهنده افزایش بی نظمی در لایه مرزی بین جامد و محلول می باشد. نتایج حاصل از حضور فعال کننده های سطحی در پلی پیرول نشان داد که به ترتیب ctab، dbsna و peg بیشترین ظرفیت جذب را داشتند.