مسأله تعارض علم و دین از دیرباز تاکنون ـ بخصوص از هنگام زایش نو در علم ـ طیف وسیعی از متألهان و دانشمندان را به بحث و کنکاش در زوایای نهان و آشکار خود وا داشته است. روایت ها و خوانش های مختلفی از این مسأله ارائه شده که یکی از تفاسیر موجود، متعلق به آلوین پلانتینگا فیلسوف دین تحلیلی مشرب آمریکایی است. به اعتقاد ایشان، علم و دین تعارض سطحی و توافق عمیقی دارند و در عین حال، بین علم و طبیعت گرایی توافق سطحی و تعارض عمیقی وجود دارد. وی به منظور اثبات مدعایش، افزون بر نقد طبیعت گرایی(متافیزیکی و روش شناختی) در جستجوی روش شناسی علمی است که به نوعی علم دینی، موسوم به علم آگوستینی می انجامد. هدف رساله حاضر ارزیابی تحلیلی ـ انتقادی مبانی، پیش فرض ها و ادله خاص پلانتینگا در اثبات مدعیات خویش است.