یکی از روش ها و شیوه های جاذب و موثری که قرآن کریم برای القای پیام و رشد و تربیت پیروان خود از آن فراوان بهره جسته است، روش نقل داستان و بیان سرگذشت انبیاء و اشخاص و امت های پیشین است. حضرت موسی (ع) از جمله پیامبران اولوالعزمی است که داستان زندگی وی از ابتدا تا مرحله پیری در قرآن کریم در مناسبت های متعددی بیان شده است. در حقیقت، قصه های مربوط به زندگی حضرت موسی (ع) در قرآن کریم همانند دیگر قصه ها بر واقع های خارجی استوار است. مواردی از قبیل دوران کودکی و پرورش موسی در خانه فرعون، فراخواندن فرعون به راه حق، اژدها شدن عصای موسی، شکافته شدن آب دریا، جاری شدن چشمه ها از صخره ها، داستان کشتن گاو در سوره بقره؛ در خواست مائده آسمانی، درخواست رویت خداوند، رفتن به نزد شعیب (ع) مشاهده نور الهی بر درخت، تجلی خدا بر کوه طور و بی هوش شدن حضرت موسی (ع) از مهترین رخدادهای تاریخی است که در قرآن با روشی زیبا بیان شده است. قرآن کریم در بیان قصه های حضرت موسی (ع) تابلوهای باشکوه و نفیسی از ایمان و اعتماد به خدا، ایثار، شجاعت، تواضع، جوانمردی و بالاخره تمامی فضایل و مکارم اخلاقی، صبر بر آزار و اذیت قوم یهود، را در بدیع ترین و زیباترین تصاویر با رعایت اصول قصه گویی با ویژگی خاص خود، ترسیم نموده است که مناظر دلنواز آن، چشم دل هر بیننده ای را بی اختیار به خود متوجه می سازد و پنجه در اعماق عواطف انسان می افکند و مایه عبرت و بیداری وی می شود. در این پژوهش تلاش بر این است که قصه های مربوط به حضرت موسی (ع) که در قرآن کریم در سوره های متعدد بیان شده است با محوریت تفسیر مجمع البیان از لحاظ ساختاری و انواع چیدمان زبانی مورد بررسی قرار گیرد.