این پژوهش با هدف بررسی تمایز یافتگی خود و رضایت زناشویی و اثربخشی رویکرد سیستمی بوئن بر ارتقاء این دو مولّفه در زنان ترک و ترکمن انجام شد. روش پژوهش در مطالعه اوّل، توصیفی و از نوع همبستگی و در مطالعه دوم، شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش کلّیّه زنان ترک و ترکمن مراجعه کننده به بیمارستان تأمین اجتماعی شهر بجنورد در سال 1393 بودند که در دامنه سنّی 20 تا 40 سال قرار داشتند. برای نمونه گیری از روش نمونه گیری در دسترس استفاده گردید. شرکت کنندگان در پژوهش 150 نفر بودند که 75 نفر از آنان در گروه ترک و 75 نفر دیگر در گروه ترکمن جای داشتند. همچنین از این میان، به صورت تصادفی و با احتساب ریزش ها، 8 نفر درگروه آزمایش ترک، 8 نفر در گروه آزمایش ترکمن، 7 نفر در گروه کنترل ترک و 7 نفر در گروه کنترل ترکمن قرار داشتند. گروه های آزمایش تحت 8 جلسه 2 ساعته آموزش رویکرد سیستمی بوئن قرار گرفتند و گروه های کنترل نیز هیچ گونه آموزشی را دریافت نکردند. در مراحل پیش آزمون و پس آزمون هر دو گروه آزمایش و کنترل با استفاده از دو پرسشنامه «رضایت زناشویی انریچ» و «تمایز یافتگی خود اسکورون و فریدلندر» مورد سنجش قرار گرفتند. یافته های به دست آمده نشان داد که میزان رضایت زناشویی و تمایز یافتگی خود در بین زنان ترک و ترکمن تفاوت معنی داری ندارد. بین رضایت زناشویی و تمایز یافتگی خود زنان ترک و ترکمن رابطه معنی داری وجود دارد. آموزش رویکرد سیستمی بوئن بر افزایش رضایت زناشویی و تمایزیافتگی خود زنان ترک و ترکمن دارای اثر معنی دار بوده است، امّا، در میزان اثربخشی آن تفاوت معنی داری وجود ندارد. با توجه به نتایج پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت که آموزش رویکرد سیستمی بوئن باعث افزایش تمایز یافتگی خود و رضایت زناشویی گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل شده است.