پس از حوادث مهمی که در تاریخ اسلام برای اهل بیت (ع) رخ داد، خون تازه ای در کالبد امت اسلامی به جریان افتاد و پژواک آن در طول قرن ها طنین افکن شد. و ادبیات از مهمترین حوزه هایی بود که در تمامی ادوار از گذشته، تا دوره معاصر از این حوادث به طور روشن متأثّر شد. در دوره انحطاط نیز شاعران شیعی، به ذکر احساسات و عواطف دینی خود پرداختند. علی بن عیسی إربلی یکی از شاعران این عصر می باشد که در اشعار خود به ذکر مناقب اهل بیت (ع) می پردازد، اشعاری که با بهره گیری از آیات قرآن و احادیث از عواطف و احساسات خالصانه او نسبت به خاندان پیامبر (ص) نشأت می گیرد. و از آنجا که پژوهشی عمیق در خصوص اشعار این شاعر صورت نگرفته است، نگارنده بر آن است تا به روش کتابخانه ای، و توصیفی- تحلیلی به ذکر این عواطف عمیق در اشعار این شاعر شیعه بپردازد و با تحلیل و تبیین این احساسات به نشر افکار و عقاید او اقدام کند، افکاری که نه تنها روح تشیّع در آن عجین شده، بلکه برگرفته از قرآن کریم است که حقانیّت اهل بیت (ع) در بخش های عمده این کلام الهی مورد تأکید قرار گرفته است. از این رو شاعر همواره در اشعارش از ولایت مداری و فرمانبرداری خود از اهل بیت گرامی اسلام سخن می گوید. و علاوه بر اعلام پیروی از این خاندان پاک و طاهر، با دلسروده هایش مفاهیم اعتقادی تشیع را نزد شیعیان ریشه دارتر ساخته و ذکر فضایل اهل بیت (ع) را به زبان شعر ماندگارتر کرده است. إربلی علاوه بر این اشعار، اثر منثوری با عنوان "کشف الغمّه فی معرفة الأئمّه" نگاشته و در آن به ذکر احادیث و روایات صحیح از اهل بیت (ع) پرداخته است. تا جایی که به عنوان یکی از منابع بزرگ حدیث شناخته می شود و نمود حقّانیّت اهل بیت (ع) و تشیّع به شمار می رود.