در این پژوهش سعی شد تا با بازشناسی ارتباط انسان با جهان به عنوان مُدرِک آن، به ارتباطی فهیمانه نسبت به مکان دست یابیم تا پایگاه انسان در جهان را مستحکم تر سازیم. برای اینکار بواسط طرح پرسش از هستی جهان، موقعیت و نحوه « بودن- در- جهان» او باز تعریف شد و سپس به کمک نظریه «استفاده از مکان» نوربرگ شولتز با مرجع قرار دادن کتاب «حضور، زبان، معماری» به طرح شیوه های « بودن- در- جهان» انسان پرداخته شد.لازم به ذکر است که در این مرحله با استفاده از نظریه شولتز مفهوم «بودن- در- جهان» جایگزین نگاه بهره بردارانه انسان مدرن به مکان شده و سپس با کمک پدیدارشناسی ادراک ارتباط ادراکی انسان در شیوه های بودن در مکان بررسی و اصول طراحی برای بودن در باغ فرهنگسرای وقف به عنوان مکان خاص بدست آمد.