با نگاهی به برنامه کشورهای توسعه یافته در دهه های اخیر می توان دریافت، جهت حفظ و ارتقای بافت های تاریخی شهرهایشان از رویکرد بازآفرینی فرهنگی و ایجاد مسیرهای پیاده برای حضور گردشگر در درون این بافت ها بهره جسته اند. کشور ایران با داشتن تاریخ و فرهنگ غنی، بافت های تاریخی فراوانی در خود جای داده است، که می توانند مقصد مناسبی برای حضور گردشگران باشند. بافت تاریخی شهرری نیز با وجود پتانسیل های فراوان تاریخی – فرهنگی، نتوانسته در جذب گردشگر و اجرای برنامه های فرهنگی موفق عمل کند. برهمین اساس نیازمند به یک برنامه ی جامع جهت حفظ و بهره برداری از این تاریخ و فرهنگ غنی می باشد. روش انجام این پژوهش تفسیری –تاریخی و تحلیلی– توصیفی بوده که اطلاعات آن از طریق مطالعات کتابخانه ای، برداشت های میدانی، جمع آوری پرسشنامه و مصاحبه با مسئولین گردآوری شده و در بخش تحلیل از نرم افزارهای spss و space syntax، جدول سوات و معیارهای مستخرج شده از ادبیات بازآفرینی، گردشگری و تجارب جهانی جهت تحلیل اطلاعات استفاده شده است. بر اساس نتایج بدست آمده در بخش تحلیل، شبکه پیاده بهینه انتخاب شده، سپس به ارائه راهنمایی جهت بهبود وضع شبکه پیاده بافت، ارتقاء سطح گردشگری و حفظ بافت تاریخی با استفاده از معیارهای بازآفرینی فرهنگی پرداخته شده و در انتها یک الگوی طراحی (طرح موضعی عرصه چاربازار) ارائه شده است.